منهنجون هي مجبوريون، منهنجون هي مجبوريون،
موم ڪن ڪيئن دل پٿر کي، هيڏيون هو مغروريون.
رحم گھرندڙ هيءَ نظرَ، ڪيئن ڪري هن تي اثر،
معاملو ڇا آهي مونسان؟ هو ته آهي بي خبر،
اوري سگھن ٿيون نه اکيون، ڳالهيون هيءُ سموريون.
بي چئي دل کي چيو مون، حسن وارن کي نه چاهه،
پاڻ چاهي پاڻ ڦاٿي، هاڻي واهي ٿس الله،
پيار ملندو پر مٿان کان، ٿين جڏهن منظوريون.
پيار کان خالي جا دل، سا اونداهو غار آ،
پيار سان ڀرپور دل ئي، روشنيءَ _ مينار آ،
پيار کان ڪن پو به ڇو ٿا، دنيا وارا دوريون.
جذبا زخمي زخمي ۽، ڀاڳ پڻ خاموش آ،
چاهتن ياري ٽوڙي، غم ٿيو همدوش آ،
ارمان آئيني جيان هي، ٿي پيا چوريون چوريون.
طوفان ڪنهن ۾ جئين ڪا، ٽاري ٽٽي پٽ تي پئي،
منهنجي جيون _ وڻ مان وئي، تيئن خوشي ڪيريو چئي،
رُت بدلي خان محمد، اوچتو ئي انگوريون،