مان سوال بنجي تنهنجي ئي سامهون اچان ٿو،
نظرن مان ڇو نه ٿو پڙهين پيار گھران ٿو.
پلڪن جي سايي ۾ سوين سپنا سمايل،
التجائون اڻ ڳڻيون اکڙين ۾ لڪايل،
سرڪار سي شرمائي توڏي کڻان ٿو.
صدين جي صدائن جو هن دل ۾ آ مسڪن،
شايد نه قبولين تڏهن ٻاهر نٿيون نڪرن،
ڪوشيش اشارن ۾ سلڻ جي مان ڪيان ٿو.
لبڙن جي ڪنارن کي رخسار سان لائي،
ڇڏ ته خان محمد ڪا آس پڄائي،
آغوش ۾ اچڻ لاءِ “خاطي” سڪان ٿو.