جنهن ڏينهن ڪنان دلبر آ مون کان رسي ويو،
ڄڻ کنڊ ڀريو منهنجو آ جهاز ٻڏي ويو.
جنهن عمر سڄي سانگين ۽ سنڌ کي ارپي،
سو ساهه ڏئي ويو جو ٻڌم ساهه سُڪي ويو.
ريڊيو تي ٻڌم رات هي “وڻجارا ورن ڙي”،
ماضيءَ جي يادن جو ڪو گھاءُ کلي ويو.
مهڪي ٿي حياتي هيءَ محبوبي نظر سان،
پَرَ هن جي هٽائي نگاهه وجود ڀُري ويو.
اڄ پيار جو پر چارڪ ورلي ڪو لڀي ٿو،
حالات ڏسي اهڙي آ هوش اڏي ويو.
او “خاطي”! ايئن ڇو اڄ مايوس لڳين پيو،
راهيءَ جو سفر ۾ ڄڻ همراهه ٽٽي ويو.