هر وقت هجين سامهون هيء منهنجي ته حسرت آ،
هر حسن ڏسڻ منهنجي اکين جي ٿي فطرت آ.
ڪو خوب شڪل سهڻو، سامهون آ اچڻ وارو،
سا ڳالهه اسان جي لئه اظهارِ طراوت آ.
تبسُم ٿا ڏسن تنهنجو مرڪن ٿا نظارا بس،
آ تنهنجي مِلي دم سان، گلشن کي نزاڪت آ.
آواز مٺو تنهنجو سنگيت جون لهرون ڄڻ،
سي مونکي ڏسي ڇيڙڻ چاهت جي علامت آ.
ڪو نظرُ شناس تنهنجي، قيمت نه ڪَٿي سگھندو،
ڪنهن پيار هيري پارس جئن تنهنجي نه قيمت آ.
اشڪن جو تنهنجي اڳيان تون ڄاڻ ائين اٿلڻ،
ڪئي دل جي ئي حالت جي نيڻن به وڪالت آ.
اصلاح اديب ڪجو “خاطيءَ” جي خيالن جي،
عيبن کان هجن آجا ايڏي نه ڪمايت آ.