مان تولئه رُئان، تون مون تان کلين،
او کلڻ وارا شل شاد هجين.
ٿيو اثر نه توتي لڙڪن جو،
ڪهڙو قدر ڪيو تو سڏڪن جو،
پَوَئي جي پتو پنهنجي صدمن جو،
اچي پنهنجي هٿن سان لڙڪ اگھين.
منهنجي چاهت کي آ ٺڪرايو تو،
سوين سور ڏئي تڙپايو تو،
هڻي طعنن جا تير آ گهايو تو،
ڇو ڦٽيل کي ٿو ويتر ڦٽين.
ناهي توسان شڪايت ۽ شڪوه،
هجين هر دم “خاطي” خوش تون سدا،
توڙي ڪيڏو ڪرين مونتي ستم مٺا،
ته به ڪيرئي کي ٿو واههُ وڻين.