سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت پاران :
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”ريجهايو روح رابيلن“ اوهان اڳيان پيش ڪري رهيا آهيون. ھي ڪتاب محترم خان محمد ”خاطي“ ڪيريو جي شاعريءَ جو مجموعو آھي.
خاطي بنيادي طور رومانس جو شاعر آهي، اهو رومانس ٻنهي جهانن جي سردارﷺ جي ذات بابرڪات سان هجي، ڌرتي سان هجي توڙي محبوبه سان. ان هر جاءِ تي ان پيار کي اڇو اجرو رکيو آهي. هو احساسن جا عڪس ڀلي انداز ۾ چٽي ٿو، سندس عڪسي شاعريءَ ۾ داخلي توڙي خارجي احساسن جون تصويرون ڏاڍيون من موهيندڙ آهن. پيار پريت، قرب ۽ ڪهل، سڪ ۽ ڇڪ سان گڏ دک ۽ درد جي ڪهاڻي پڻ سندس شاعريءَ جا موضوع آهن.
ھي ڪتاب خورشيد خضر علمي ادبي ۽ اشاعتي ادارو نوابشاه پاران مرڪ پبليڪيشن وٽان 2018ع ۾ ڇپايو ويو آهي. ٿورائتا آهيون خان محمد ڪيريوصاحب جا جنھن ڪتاب جي ڪمپوز ڪاپي موڪلي ۽ سنڌ سلامت ڪتاب گھر ۾ پيش ڪرڻ جي اجازت ڏني.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
خار دل ۾ کُتا، ڳل لڳايو گلن،
سنگدل سان دل اڙي روئي ڏنم،
سمهين پئو سڀ اوهين تارا، منهنجو مقدر ڦٽل آهي،
اي چنڊ ڇا ڏسين ٿو؟ منهنجو نصيب ٿيو آ،
تنهنجو چهرو چنڊ جي چانڊاڻ ڄڻ،
پيارا هُئين پرائو، ڌاريو تون ٿي وئين،
سوچ ۾ آهيان هو جي اچي ويو، ان سان ملي ڪئن مان سگھندس،
سڄڻ تنهنجي جدائيءَ ۾ چريو شايد ته ٿي ويندس،
چنڊ وڃي چئو پيارل کي تون توکي ڪوئي پڪاري،
مونکي کلندي تو ڏٺو، پر ڪاش روئندي تون ڏسين،
سڄي رات ڇوليون! ڇلندي گذاريم،
منهنجي اڱڻ اچين جي محبوب مهربان،
تو سواءِ تڙپان لڇان ۽ گھاريان اهڙي طرح،
محب خوشيون مان ملهايان، جي اڱڻ منهنجي اچين،
مليو هي درد مونکي پو ٿيو سڀ ڪجھ ته ڄڻ حاصل،
زماني جي گردش ڪيو توکان دور آ،
تنهنجي در تي گدا بنجي، اَچي پهتس عنايت ڪر،
اِتي بيهه ڪجھ اک ملائي وٺان مان،
رخ تنهنجي مان ناز پرور رنگ نوان نروار ٿيا،
ڇو نه ٿورا مڃان، آئون ٿورائتو!
اڄ ملي محبن ڪيون ڪي، مُلَهه مهانگيون ڳالهيون،
مٺا محبوب ماڙ ڪيو، ڏسي مغموم اي جاني،
راهون مان روز تنهنجون روئي ڏسان ڏسان،
محبت ۾ هڪٻئي جا راڻا هجون ٻئي،
الهڙ جواني جڏهن اڪاري شباب ورتا گلاب چهرن،
ڪيڏو حسين انبر ڪيڏي حسين ڌرتي،
عشق کي سونهون ڪري هلجي نه ڇو؟
دلدار نوازي جي ديدار جي شرفن سان،
ڪين سمجھو مان قلم مان مس ٺلهي ڳاڙيان پيو،
ڀلو ٿيوڙي ڀورل ڀلائي ڇڏيو ٿئي،
دلڙي ٿي مٺا چاهي شعرن ۾ لکان توکي،
گُهٽي ارمان پنهنجا سڀ اڪيلا بس جيون ٿا پيا،
جھڪيل مونڏي کنئي نازڪ، نظر آهستي آهستي،
آجيان ڪئي پيار سان هر گھٽي هر گس هئي،
ڪڏهن توکي قربت جو احساس ناهي،
محل ۽ ماڙيون سڀ زهر ٿيون لڳن،
منهنجي محبتن سندو پهريان شمار ڪر،
روئي روئي اکين مان آنسون کُٽي ويا،
سوين سڏ نڙيء ۾ ويا يار رڪجي،
پيار ۾ اي پرين تو آ پاڳل ڪيو،
هي پيار ڪيو مون سڪي هن پيار جي پارت ٿئي،
گذار خوشيون ڀلي ٻين سان غمن ۾ توسان شريڪ ٿيندس،
ريت ڪئي ختم پرين تو جڏهن حجاب جي،
ايڏا لسڙا آهن مٺي من جا ڳل،
رڳو پير ئي سونهن جو مثال اٿس،
منهنجي محبوب جي سامهون سڀئي سينگار گھٽ ڄاڻان،
محسوس ٿين جوڀن جا ميل کان جھلڪا،
زماني لڳايو نهارڻ تي ڪرفيو،
اي مٺل نينهن لڳل توسان اٿم،
تنهنجي حجابن ۾ آ ڪشش ديدار تنهنجي ۾ ڇا هوندو،
محبوبن جي مرڪن ۾ ڄڻ مهڪيا موتيا پئي،
تنهنجي حسن جون آهن هاڪون جتي ڪٿي،
دردن ڏکن جا دل ۾ آستانه بنجي ويا،
ساهه وارن ڪاڻ ٿي سرهاڻ آ،
دل ٿي گھري اڄ دلربا، پيارا پرين اچ پيار ڪيون،
محبوب ماڻا تون ڪري، مسڪين کي ڇو مارين ٿو،
منهنجي محبت نئين ناهي، اها ڏاڍي پراڻي آ،
مس مس آ مٺا تنهنجو ديدار نصيب ٿيو،
هي زخم ويندو ڇٽي ڳالهه نه وسري ويندي،
ايندو ساوڻ وري، ديس پوندو ٺري،
مونکان تون لڪائي منهن ڇو جاني سزا ڏين ٿو،
منهنجي محبوب جو مشڪڻ، رنگي ڄڻ روشني خوشبو،
اکيون جيئري موڙي ويٺين، تنهنجي خادم جو ڇا ٿيندو،
تون جڏهن اچين ٿو تنها لڳان، تون ناهين ته پوءِ رهاڻيون هتي،
منهن مونکان مٽي وئين ڇو ڀلا،
هر وقت هجين سامهون هيء منهنجي ته حسرت آ،
تڙپان جڏهن ڏسين تون ڏسجان بيهي تماشو،
محبوب مٺا اي سونهن ڀريا، اي باغِ حسن! ڪجهه ويجهو ٿي،
رنو آ گھڻو مون، اڃا ٿو رئاڙين،
مون ڏي منهنجا مٺڙا، اچڻ تون ڇڏي ڏي،
تنهنجي قدمن ۾ سدا زندگي ڏني هئي مون،
جنهن ڏينهن ڪنان دلبر آ مون کان رسي ويو،
کڻي ڇونه ڪيڏو سڄڻ کي غرور آ،
پنهنجي عاشق جو پرين، اچ آخري ديدار ڪر،
واريءَ جو گھر ٺاهيو مون هو،
اها تنهنجي ئي دولت آ، جدائيءَ جو سبب سائين،
وري پيارا ڪيو پنهنجو، پنهنجي عاشق پراڻي کي،
منهنجي الائي ڇو ، ننڊ ڦٽي وئي،
هر ڪنهن کي آهي تنهنجي ديدار جي تمنّا،
اک توسان اڙڻ کانپوءِ، وري راز نئون ٿي پيو،
ٻه دليون ملن ٿيون دنيا ڇو سڙي ٿي،
مان نه هان مجبور تولئه عشق هِي مجبور آ،
ڏسي توڏي سهڻا ۽ مون ڏي ڏسان ٿو،
روز شب سڪ ۾ رهي، پاڪ محبت مون ڪئي،
تون سونهن آن سراپا، تون حسن جو خزانو،
زمانا! اسان کي ملڻ کان ٿو روڪين!؟
جڏهن هن چيو اچ هاڻِي موڪلايون،
روئي راهون تنهنجون نِهارين ٿيون اکيون،
آڙاهه عشق جي جِي اڌمن ڀري ڪهاڻي،
توسان منهنجو پيار ــــ او پيارا،
ٿِئين تشريف فرما تون، توتان قربان ڇا ڪريان،
هي غم الم ۽ زخم هي گهرا، سدائين قائم رهي نه سگهندا.
اڃا سور ساڳيا، ٿڌا ساهه آهون،
پاڻ سينگاري اچي، پو وڌو تو گهور ڇو،
ڏٺم چنڊ توکي به اڀرندي ۽ لهندي،
هت غمن ۾ ٿي گذاريم، تون هُئين پيارا ڪٿي،
قرب توسان جو ڪيم، حال منهنجو هي ٿيم،
ڀري پير مون وٽ منهنجو محب آيو،
تنهنجو سهڻا سينگار وڻي ٿو،
ڪنهن سان نه مان ڪڇان ٿو ، تو يار جي ڪري،
ڪنهن جي نظر لڳي وئي هڪٻئي کان وياسين وسري،
بس ڪر اي دل نه روء تون دلدار آهي اچڻو،
سدا سڪ اوهان جي رئاري ٿي مونکي،
ڏسي ڏوهه منهنجا ڪرين ڌار متان،
آهين منهنجي من ۾ تون هين تون توهين تون،
سکي زندگيءَ جو هو سپنو ڏٺو مون،
جي پيار پنهنجي تي پهرا لڳا، مون ڏاڍو رنو ۽ ڏاڍو لڇيو،
ايڏو نه تون خفا ٿي، جلوي نما مٺا ٿي،
دل به توکي ڏنم، جان توکي ڏنم،
اکين آب آڻي ڪيان التجا ٿو،
گلائون ۽ شڪوه ڀلائي چئي ڏي،
جڏهن توکي سنسار سارو ڇڏيندو،
سَتَني سرن جو ٿيو پڙلاءُ،
رهي يارَ دل ۾ نه ٿا هاڻ نڪرن،
توکان سواءِ اي سهڻا گهاري نه ٿو سگهان مان،
دکي آ دلڙي ڪري ٿي دانهون، اچي جو دردن وڪوڙيو،
دلبر رهين ٿو مونکان ڇو ڌار تون ٻڌائج،
آسون جي دل ۾ آهن مالڪ سي شل پڄائي،
هئي آس دل ۾ سا پوري ڪيون ها،
گهورَ ۽ گھنڊ وجهو اي دلبر، دورُ پيو گهارين تون،
اول مونکي محبوب پنهنجو ڏيکار،
تنهنجي قدمن ۾ خوشيون، هي پاڻ هلي آيون،
پنهنجو پرين تون سڏجان سڏجان،
سونهن ڀريا سردار الا.... منهنجا جاني،
مان سوال بنجي تنهنجي ئي سامهون اچان ٿو،
لڙڪ ۽ آهون اثر نٿيون ڪن توتي ڪهڙو اسرار آهي،
هي چنڊ چانڊوڪيون، راتيون چوڏهيون،
راهون ڏسندي آ، ۽ روئندي آ،
اٿئي ياد سڄڻ پهريون ڀيرو ملڻ،
توکي وساري ڇڏيم، تنهنجي خوشيءَ خاطر،
ڪنهن سان قرب ڪرڻ، ڪنهن سان مرڪي ملڻ،
مان تولئه رُئان، تون مون تان کلين،
منهنجا نيڻ اڃا نهارين چارا،
تون حَسِينُ بي حساب، تنهنجو منهن محبوبي،
منهنجون هي مجبوريون، منهنجون هي مجبوريون،
ماڻهو پٿر جا، ماڻهو پٿر جا!
نالائق نوازي، تو وڏو ڪيو ڪم،
خوبصورت جواني لاپرواهه وهي،
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
