ڀري پير مون وٽ منهنجو محب آيو،
گهري پئي دعا مون مولا سو ملايو.
جنهن جي اچڻ سان هٻڪار ٿي ويا،
اڱڻ ۾ الاهي ته چمڪار ٿي ويا،
هيس چهرو چنڊ کان سونهن ۾ سوايو.
نه احوال ان آڏو اوري سگهيس مان،
کڻي نيڻ خاموش ڏسندو رهيس مان،
پرينءَ کي پسي هوش مون هو وڃايو.
سڀئي خوف خطرا ٿي “خاطي” ختم ويا،
ڀلارن جا داخل اڱڻ ۾ قدم ٿيا،
ڪري ڪرم ڪيريو ، پنهنجو تن بنايو.