رنو آ گھڻو مون، اڃا ٿو رئاڙين،
اڃا ڏئي جدايون، تون ڇو ٿو اجاڙين.
منهنجي دل نرم آهي تولئه وندر ٿي،
ڪري فوم تنهن کي، تون ڇو ٿو لتاڙين.
منهنجو عرض نامون، تون هيڪر پڙهي ڏس،
پڙهن کان اڳيئي، اهو ڇو ٿو ڦاڙين.
گھمين غير سان گڏ، وري منهنجي مُنهن تي،
ڀلا ڇو ٿو اهڙا، ڏئي سورَ ساڙين.
اڳ ئي پڌرو ٿي پيو، آهي خان محمد،
اڃا عيب ڪيرئي، جا ڇا لئه اگھاڙين.