گُهٽي ارمان پنهنجا سڀ اڪيلا بس جيون ٿا پيا،
اسين قاتل زهر کي ڀي ڪري امرت پيون ٿا پيا.
نه ڪو پهچي ڪڏهن سگھبو اوهان تائين خبر آهي،
تڪي پو پڻ چڪورن جئن اوهان ڏي ئي ڏسون ٿا پيا.
سٽي وجھندي اها واڇڙ زماني جي نگاهن جي،
پکيء وانگي اسين پوء ڀي اڃا اڳتي اڏون ٿا پيا.
سر مِحفل شمع سڙندي، پگھاري پاڻ ڏيکاريو،
مگر گمنام گوندر ۾ اسين هر دم جلون ٿا پيا.
نه ڪي ڇڙواڳ جذبن کي ڪڏهن آهي اسان ڇڏيو،
متان رنج ڪو رسي ڪنهن کي اسين ايڏو ڊڄون ٿا پيا.
ڪئي ڪوشش چئي ڪيريو زماني خوب رئاڙڻ جي،
مگر پرواهه ڪانهي ڪا اسين خوش خوش کلون ٿا پيا.