رهي يارَ دل ۾ نه ٿا هاڻ نڪرن،
ويو وسري سڀ ڪجهه نٿا پيار وسرن.
زمانو به بگڙيو ، ته هو پڻ خفا ٿيو،
ڇڏيو ساٿ سڀني سڄڻ بيوفا ٿيو،
نه پر ساٿ ڇڏيو ساروڻين ۽ سپنن.
ويون گذري مدتون ڦٽو شهر آخر،
مگر دل جي ويرانُ کنڊرن ۾ ظاهر،
آثارِ محبت اڃا تائين ڏسجن.
جوڙي جاءِ جيءَ منجهه جلون ۽ غمزن،
پڪا نقش من تي ڪيا “خاطي” قربن،
اهي عڪس دل تان نٿا هاڻ نڪرن.