راهون مان روز تنهنجون روئي ڏسان ڏسان،
هڪ منٽ ناهي مهلت، هر دم لڇان لڇان.
گھيرو ڪيو غمن آ، دردن به دل لُٽي،
دانهون رڙيون۽ ڪُوڪُون، دم دم ڪيان ڪيان.
ڪانگل ڪيئي اڏايان، قاصد ڪري ڪري،
رت ۾ ملائي ڳوڙها، خطڙا لکان لکان.
“خاطيءَ” سان ملي وڃ، پرديس جا پرين،
هت سال ٿي ويا ٿم، سڪ ۾ سڪان سڪان.