جي پيار پنهنجي تي پهرا لڳا، مون ڏاڍو رنو ۽ ڏاڍو لڇيو،
پو پهاڙ غمن جا دل تي ٽٽا، مون ڏاڍو رنو ۽ ڏاڍو لڇيو.
پاڻ پيار ڪرڻ وارا ماڻهون، آزاد فضائن وارا پکي،
قفس ۾ ڪيئن جي سگهبو ڀلا، مون ڏاڍو رنو ۽ ڏاڍو لڇيو.
تاراج ٿينِ ناشاد ٿينِ، سي پيار ذري جي ڪاڻ سڪنِ،
جن پيار پنهنجي ۾ رخنا وڌا، مون ڏاڍو رنو ۽ ڏاڍو لڇيو.
هي هيڏو سارو ڪِيس ڏسي، پولار ڪنان پاتار تائين،
سڀني جا آهن نيڻ ڀنا، مون ڏاڍو رنو ۽ ڏاڍو لڇيو.
هڪ هڪ حسرت پاڻي ٿي وئي، اڌ ۾ قرب ڪهاڻي ٿي وئي،
کوڙ حصا جنهن جا رهجي ويا، مون ڏاڍو رنو ۽ ڏاڍو لڇيو.
هي خان محمّد ڪونهي ڪوي، ڪڍيون ڪيرئي آهون سور سهي،
سڏڪن ۾ مون سوين گيت چيا، مون ڏاڍو رنو ۽ ڏاڍو لڇيو.