آتم ڪٿا / آٽوبايوگرافي

چانڊڪا ۽ ملينيئم گرل (يادگيريون)

سدائين مُرڪندڙ چھري وارو ڊاڪٽر محمد اسماعيل ماڪو. ڊاڪٽر تہ ڀلو ۽ ماهر آهي، پر اُن کا وڌيڪ اِنسان دوست ۽ آدميت جو احترام ڪندڙ آهي. سڄاڻ ليکڪ ۽ شاعر. لطيفي فڪر کي پنهنجي نظر سان پرکيندڙ ۽ بيان ڪندڙ ۽ ڪمال جو داستان گو آهي. ڪتاب ”چانڊڪا ۽ ملينيئم گرل“ چانڊڪا ميڊيڪل ڪاليج جي يادگيرين ۽ واٽس ايپ گروپ تي لکيل مضمونن ۽ نثري ٽڪرن تي مشتمل دلچسپ ڪتاب آھي. ڪتاب ۾ رڳو شاگردن ۽ استادن جا قصا ناھن پر ڪيتريون ئي يادون، دلچسپيون ۽ تاريخي ڳالھيون پڻ شامل آھن. ڪتاب جي آخر ۾ ڊاڪٽر ماڪي، پنھنجن واسطيدار ڊاڪٽرن جا مختصر تعارف بہ شامل ڪيا آهن، جيڪي هڪ تسلسل ۾ هن ڪتاب جو حصو آهن.
Title Cover of book چانڊڪا ۽ ملينيئم گرل (يادگيريون)

چلولايون

چانڊڪا ۾ اسان جي ستين بئچ هئي، ان وقت چانڊڪا ۾ لڳ ڀڳ 1500،2000 شاگرد پڙهندا هئا. عمر 18 کان 30 سالن تائين، ايترن نوجوانن جو گڏ رهڻ، ٻولي، علائقو، رنگ، نسل، خانداني، معاشي، نفسياتي ڪيفيت، ان کان علاوہ بلوغت ۾ اچڻ واريون تبديليون، جنس ڏي فطري ڇڪ، سو اهڙي صورتحال ۾ فردن جو باهمي تعلق بنيادي حيثيت رکندو هو. شاگرد مزاج ۾ هڪ نئين رومانس ۾ هئا. هڪ ڊاڪٽريءَ ۾ پڙهڻ، سياست، قومپرستي ۽ ائين شخصيت کي اجاگر ڪرڻ، سو جنس ڏي لاڙو تہ هئو مگر ظاهري طور تي ماحول ۽ حالتن جو اثر وڌيڪ هو. شاگردن ۾ ڪا جنسي بي راھہ روي، آوارگي، ڪونہ هئي. ڪي پرڻيل هئا تہ ڪي مڱيل هئا. ڪاليج ۾ گهٽ ڇوڪرين سبب ڪي شاگرد ڪاليجي عشق ڪرڻ ۾ ڪامياب ٿيا، اُهو جنسي حصول فطرت جي اصول پٽاندڙ، شخصي کوجنا ۽ ڪوشش تي مشتمل هو ۽ هر ڪو پنھنجي پر ۾ سوچن ۾ ان عمل مان گذرندو هو، ڪامياب ۽ ناڪام ٿيندو هو. مگر ڪاليج جو ظاهري رومانس سياست، قومپرستي، پڙهائي ۽ مستقبل جي اميد هئي. ائين نہ ٿو چئي سگهجي تہ شاگردن ۾ نارمل يا ايبنارمل جنسي لاڙا نہ هئا. ايبنارمل جنسي لاڙو Taboo وانگر هئا. جنھن ۾ چند شاگرد ئي ملوث هوندا ۽ ائين هم جنس پرستيءَ جي انتھائي قليل امڪان کي رد نہ ٿو ڪري سگهجي. ائين ڪجهہ مئس جي ننڍڙن بيرن سان ننڍڙيون حرڪتون، ڪڏهن ڪڏهن مھراڻ هوٽل جي ڀر وارن مسافر خاني جي ڇوڪرن جو چانڊڪا ۾ آوارہ گشت، ۽ شڪار جي تلاش ائين هاسٽلن ۾ عورتن جو نظر اچڻ نہ هجڻ برابر هو. پر ڪڏهن ڪڏهن ڪوارٽرن ۾ ڪجهہ عورتن جو اچڻ نظر اچي ويندو هو. اِها وڏي بھادري ۽ رسڪ جھڙي ڳالھہ هوندي هئي جو ڪا عورت هاسٽل ۾ اچي، مائٽ عورتن جو هاسٽل ۾ اچڻ تہ تقريبا ناممڪن هئو، ائين ڪجهہ هائوس آفيسرن جون دوست نرسيون ڪنھن سان ڪوارٽر ۾ ٽڪي پونديون هيون. لاڙڪاڻي جا نگار خانہ انھن ڏينھن ۾ ضيائي مارشلا جي قھر هيٺ هئا، جتان جون ڍولڪون ٽٽي پيون هيون هارمونيم بيمار ٿي پيون هيون ۽ ڇيرين جا گهنگهرو ٽٽي وکري ويا هئا. موسيقي ڦاهيءَ چڙهي چڪي هئي ۽ ڪڏهن ڪڏهن ڪا گائڪا پنھنجي اداسيءَ ۾ ڪو، سيان، ماهيا اوپرين وارو گيت آلاپي وٺندي هئي ۽ ڪجهہ ڇوڪرا ناسوري انھن نگار خانن ۾ ديدار ڪري موٽي ايندا هئا جنسي اڏا بہ بند هئا پر رحمت پور واري علائقي ۾ ڦاٽڪ جي ڀت جي ڀرسان ويٺل ش کنڊ جي ٻوريءَ جي احوال سان دام لڳائي ڪن شاگردن کي جنسي تفريح ڪرائي وٺندو هو. باقي هائوس آفيسرن واري ڪالونيءَ ۾ عورتن کي ڪوارٽرن ۾ ايندي ويندي ڏٺو ويندو هو. ڪنھن دوست سان هڪ واقعو پيش آيو ڪالوني واري روڊ تان ٻہ مايون برقعي ۾ ڪوارٽر ۾ ويون جڏهن انھن منھن کوليو تہ خواجه سرا هئا ۽ همراھہ جو رڙيون نڪري ويون هٿ ٻڌي پنجاھہ روپيہ ڏئي جان ڇڏايائين.