ڊاڪٽر دولت بجاج لاءِ
ڪو ساھہ ڇني وئين سيني کان،
۽ بيچ ستين نگيني کان،
هو ورهين کان بيچين هيو.
ساٿي ميڙي سفرن کان،
ڪو هيرن هنڌ گڏ ڪري
هر ڪنھن نالي سڏ ڪري
هو چاهي پيو
ڪا ادي عذرا ايندي لاڏ ڪري
۽ سرلا پنھنجا سانگ ڪري
ڪي گيت ويڳاڻا
حميرا جا ايندا جو آلاپ ڪري
ڪو برٿ بہ نچندو دڦليءَ سان
ڪو شبير ماسي تاڙيندو
ڪي گيت سريلا جهرڻن جھڙا جهونگاريندو
نچندو جلباڻي جوش ڪري
۽ هوريان هوريان هوش ڪري
ماضي پنھنجي موٽ ڪري
هرڪو هستي ميٽيندو
چانڊئي چانھہ هوٽل وارا
ٽھڪ پراڻا وڏڙا ننڍڙا ننڍڙا
نيڻن نير وهائي
نڪ سڳورو سنگهہ سندو
سڻڪي سڻڪي واءُ وکيرندو
مرڪون منھن تي ٽيڙي ٽيڙي
سرتن سيني لائي پنھنجو
وڏڙا ڀاڪر پائيندو
ننڍڙي ڪنھن ٻار مثل
پل ۾ روئندو پل ۾ کلندو
۽ محفل پنھنجي وجد ۾ اچي
رقص نوان ڪي ڇيڙيندي
محبت موتي ميڙيندي
هو وڇڙيل ساٿي گڏ ڪري
ڪا رهيل اندر جي ڳالھہ ڪندو
هن جا جيڪي سپنا ها
ڪنھن شھزادي جي خواب مثل
هو هڪ جيڏن سان هُج ڪري
هٿ ۾ ڪافي مڳ ڏئي
ننڊ ڦٽائي نيڻن جي
رهيل ڪي احوال ڪري
هو ڄاڻي پيو
هن من پکيئڙو ڦڙ ڦڙ ڦتڪي پيو
ڪنھن ڏورانھين پرواز لئي
ها هن جي هڪڙي خواهش هئي
پنھنجا پراڻا ساٿي ساڻ ڪري
هو وڇوڙي ويل بہ پنھنجا
سارا يار ملائي ويو
بنجر بنجر نيڻ منھنجا
ورهين کان ها جي ڳوڙهن آجا
سي ٽم ٽم نيڻ ٽمائي ويو
هي سڏڪا سڏڪا هڏڪيون منھنجون
هن کي هڪڙي ٿا ڀيٽا ڏين
دولت تنھنجو سور نرالو
ايئن اسان وٽ رهجي ويندو
جيئن تون جيون جڻ ۾
بيچ ستينءَ سان جڙيل هئين
ڪنھن جيو گهرڙي DNA جين مثل. . . . !!!