سنڌو ڀونءِ
سرنھن گل ڦلاريا کيتن:
ڏهلن، ڏيلھون، ڳاڙها کيتن
انبين نمين ٻور خوشبو
اڪن وليون ڪري
اڇا پيلا گل
واري واٽ تي بيٺيون
انگورين ولين گڇا چھچ ساوا ٿي
نچن گلاب کيتن ۾
رابيلن واس واسي ٿو
ڪنول گل وڌن پاڻي
پٻڻ بہ پاڻ واري ٿي
ڪنھن ڪسي ڪنڌي تي
سر ڪسر نسريا
کيتن سندي خوشبو
گڏي جو گاھہ گلن
ٽڙي ٽاريون پکي پيارا سنڀارن ٿيون
ٻٻر ٻيلي، ٽالھين پنڙا
ڄڻ جهومڪ، پرين ڪن ۾
ڪومل سرنھن گلڙا، ڄڻ
ريشم پرين ڳلڙا
اڃان زيتون باغن ۾
ڪن چرچا اهي طوطا
گهوگهن ڳيرا، اڃان ٿر ۾
ڪري گهونگهٽ چلوليون
ڪري چرچا، اچي کوهن ڀرن گهرڙا
اڃان گورک سڏي فيضو
ننڍي ڪنھن باھہ مچ تي اچي سيڪيو هٿڙا
وجهي ڪا چيچ ڏندن ۾
ڪسڻ کان اڳ ڪا ڳاڙهي ڪاري
حياتي لاءِ توکي ڪري سڏڙا
قلم مس تنھنجي سڪيو ڇو آ
سڄي سنڌ سڳنڌ ٿو لکڻ چاهيان، پر
ڪري سڏ قلم منھنجو، وڃي
پٽ ڪو، سر ڪچڙو
نريڙي ڍنڍ پيٽ مان پيارا،
ڏئي ڪا ڦوڪ اتساهن جي
وڄاءِ ناد ڪا اهڙي
فقيري سنگ جي سڱري
الاپ ساھہ ڦوڪن، واسينگي
زهر ڪا نڪري، ٿين ساڻا
رڪن تن ساھہ مشڪون،
اهي جي پيار قاتل ٿئي،
سڄي سنڌ ڪاڪ تڙ ٿئي،
پسي سڀڪو پيار پنھنجا ٿو
وري تو وٽ ولايت سرجي،
ذهن پردن ۾ ڪجهہ مان بہ ٻڌڻ چاهيان
پئي جا ماڪ مٽي تي
وسيا ولھار وڏڦڙن
ڀلاري ڀونءِ منھنجي اها خاڪ خوشبو
سنگهڻ سدا ٿو چاهيان. . . . . !!!