چار اپريل جي رات ۾
لھڻ کان لنوائي پيو
هو ڄاڻي پيو ته
شمسي نظامن جي
تابع ڌرتي
اڄ آڌيءَ رات جو
پنھنجو سج
اُڀاري پئي.
سو فلڪ ۾ صوفين جي،
روحن جا ستارا
سويرو ئي اُڀري پيا،
ننڍڙين روشنين ۾،
تن ڪيو شورهو،
جو سورج شرمائجي
ساگر ۾ لڪي هو ويو.
ها لکپت جي جيل ۾،
ڪو تارا مسيح،
جلاد جي روپ ۾،
پنھنجي آقائن جي احڪامن تحت،
دار کي نہ سڻڀو ڪيو،
تہ مر اذيتن جي خوشي،
خدابخش ڳڙهيءَ جي،
شھزادي شھنشاھہ کي،
زياده ملي.
هو سمجهي پيو،
هي سرمد، منصور، بلاول،
برونو، عنايت جو،
البيلو پرين
ظلمتن جي قھرن کي
ڏيڻ اچي مات ٿو.
هو دار جي تختي کي،
چمڻ لئہ تيار،
اڄ رات ٿيو.
ها هن وهنجي سھنجي،
پنھنجا وار اڻڀا، سڻڀا ڪيا.
مالڪ جي آڏو سجدا ڪيا.
نفل شڪراني جا پڙهيا.
تہ هو پنھنجي الفاظن،
واعدن، سچن ۽ رشتن،
کي شھادت جي تحفي سان،
ٿو پورو ڪري.
هو آڇون نراليون،
پري ٿو ڪري،
سدائين جيئڻ لئہ،
ٿو مرڪي مري.
هو ڄاڻي پيو تہ ،
منزل ماڻي پيو.
هو بيگناهيءَ جي،
ورد سان دار جي تختي تي،
چڙهي ٿو پوي،
۽ ڏونگر ڏاڍ جو،
پاڻھي ڏري ٿو پوي.
ڪيئن ٿا چئو تہ،
مان چار اپريل جي،
تاريڪ رات آن.
مون وٽ تہ انوکي ڏات آ.
مان انڌيرن لمحن لئہ،
ڌرتيءَ جي التجا تي،
صدين کان پوءِ،
پره مھل،
نئون سج اُڀاري ڇڏيو.
مان اڄ انڌيرن کي،
اُجالن ۾ اُجاري ڇڏيو.
ڊاڪٽر محمد اسماعيل ماڪا