زارا منگي جي موت جو الميو
اهائي سوچ ماري ٿي
وحشتن جا ڪري وار
هن جا ڪيئن پر پٽيا هوندا
اها ئي سوچ ماري ٿي
ڪري قابو هنن ماس نوچيو هوندو
ڪئي هن ڪوڪ ڪيئن نہ هوندي
رکي هن وات هٿ، چيخ کي ماريو
وحشتن جا ڪري پورا وحشي سڀ پئمانا
نڙي ڏئي گهٽو،
ٻڌي ڳل ۾ سرڪڻ ڦاهي
مترڪي ساڻ ماريو هوندو
ڪيئن هٿ ڀڳو هوندو
ڪري قابو چڪن سان
ڪتن جيان ڪيئن پٽيو هوندو
سماجي بگهڙن جي اذيتن سان
هن جي روح ۾ جا رهڙ آئي
سمورا گل سفيدي جا وئي چيري
مرڻ جي لمحن ۾ بہ هن گڏي
بيجان، لاءِ بہ هو هن امن اولو
نہ آهي همت ڪائي
ان جي موت جو الميو
لکان ڪيئن مان
قلم شرمسار ٿئي ٿو
چون ٿا نہ موت لڪندو آ
هر قاتل ٿيندو آ وائکو
هن امڙ دانھن پويان
ان نئين ديري قضئي ڪربلا جي
سوڳوارن جي اوڇنگارن سان
بند لاش کلڻ ٻاچڪي کان پوءِ ڳالھايو
وحشتن جي دهشتن کي ڏسي
مسيحائون ويون دهلجي ڪيڏيون
هن سنديون خاموش ڳالھيون
نادانستہ اڻ ٻڌيون اڻ ڏٺيون ٿي ويون
قبر مان نڪري پاڻ هن پنھنجا زخم ڏيکاريا
ڪيو واضع وحشين جي وحشتن کي وائکو
ٿيا مون درد ساماڻا،
اذيتن جي درد کي ڪيو محسوس ڪيڏو هو
نئين ديري جي روڊن تي
ڪري چيڪاٽ منھنجي ڪار
رني هئي زور سان ڏاڍو
ڇڻي پيون زيتون سڀ ٽاريون
ڪيون دانھون ڪبوترن
ڳيرا اڏاڻا ها
سڀئي جهرڪيون بہ هيسيل هيون
پر کڻي بستا ننڍڙا ننڍڙا، پتڪڙن قدمن
سمورين تو ساهيڙيون ويون
سڀ مڪتب ڏي
ان حوصلي سان تہ
تون سمورن وحشين کي وٺي ڳل کان
ڦاهي چاڙهيندينءَ
ٿيندا آزاد هي رستا
ڪتن جي ڀونڪڻ ڏاڙهڻ کان
امڙ بہ کير لاءِ ڪنھن زارا کي
اڪيلو ڪو نہ موڪليندي
سموري شھر جا مور پکيڙي پر
پنھنجا رنگ وکيريندا
اهو ماتمي رقص تن جو
وڏي واڪي پڪاري پڪاري
ڳوٺ ۾ چوندو
نہ ڪيو ڀروسو ڪنھن تي
هميشہ نظر پنھنجي سان ڪيو
نظرداري پنھنجي ٻارن جي
بچن جيئن هو وحشي ڪتن کان. . . !!
This poem is dedicated to dig irfan baloch sahibs efforts