ڊاڪٽر ياسين ابڙو جي لاڏاڻي تي خواب اڏاڻا !!!!!!!!!
ھڪ دفعي ھن مونکي پنھنجون پچايل پکي آڙيون بہ کارايون جو اڄ تائين ياد آھن. چون ٿا تہ اڳ ۾ استاد گل ڊگري ڪاليج سکر ۾ ميس ھلائيندو ھو، اتي ھڪ بيري جي قتل کان پوء ھن چانڊڪا وسائي. استاد گل ھر شاگرد سان پٽن جھڙو ورتاءُ ڪندو ھو. ھن جو خيال رکڻ، مزاح، ڪم، ايمانداري پنھنجو مَٽ پاڻ ھئا. ھڪ ڏينھن ھن جي مک تي بيتحاشاخوشي ڏٺم. ”ماڪا ڀائو مون وارو پٽ بہ چانڊڪا ۾ داخل ٿيوآهي“. ھن ھزارن شاگردن جي خدمت ڪئي ھئي، اڄ ھن جي سپنن ساڀيان ماڻي ھئي. ھن جو پٽ جڏھن چانڊڪا ۾ آيو تہ ھو پنھنجي بابا جي ڪرت تي فخر ڪندي ھميشھ ڪلاس ۾ سٺن نمبرن ۾ پاس ٿيندو ھو. ھن سان سڀ استاد انتھائي پيار ڪندا ھئا خاص طور تي حاجي نورمحمد ميمڻ ياسين ھر سوچ کان آزاد پڙھائي ۾ مگن ھر ڪنھن جو دوست ھو. ھن وٽ بہ خواب ھئا جيڪي ھن جي باباجي اکين جي پنبڻين ۾ پليا ھئا. اسان جڏھن چانڊڪا ڇڏي تہ ھو شاگرد ھو. ھن پنھنجي ڪاميابين جو سفرڪيئن طئي ڪيو اھا خبر ناھي ھن ڪيئن fcps ڪئي ھوندي، پر پڪ اٿم تہ ھن ديس ۽ ديسواسين جي بيلوث خدمت ڪئي ھوندي. ھن جو ايسوسئيٽ پروفيسر تائين سفر ڪو سولو ڪو نہ ھوندو. ھو بيماري سان ڪيئن وڙھيو، ھن سان لبلبي ڪيئن دغا ڪئي پر ھن ڪڏھن بہ سنڌ سان دغا نہ ڪئي ھن جو مڙھ وڃي مارئي جي مڙھ وانگر سنڌ جي سڳنڌ مٽي ۾ مليو آ. ھڪ دفعو وري ڀانيان ٿو تہ استادگل جا خواب ان پره جي پکين جيان اڏامي ويا جي چانڊڪا مان سرنھن جي وڻن تان سوير اڏامي ويندا هئا. اميد ڪيان ٿوتہ ياسين کي اولاد ھوندو، جيڪو بابا جو سفر جاري رکندا. ذوالفقار راھوجي جا ٿورا جنھن ھن تحرير جو گس ڏسيو.