اوچتويار جاويد لوهر بہ گذاري ويو:
جڏهن مان D. H. O جيڪب آباد ٿيس اِها 2019 جي ڳالھہ آ تہ اڪثر ڪراچي وڃڻ ٿيندو هو ۽ منھنجو ڀاڻيجو نصرﷲ ماڪوC. M هائوس ۾ سيڪشن آفيسر هو هيئنر ڊپٽي سيڪريٽري آ ان وٽ وڃڻ ٿيندو هو هڪ ڏينھن چيائين ماما اوهان جو ڪلاس فيلو ڊاڪٽر جاويد لوهر هتي C. M هائوس ۾ آ، ماڪي جو ٻڌندي چيائين ڊاڪٽراسماعيل ڇا ٿئي چيومانس مامو آ، پوءِ تہ هن جو محبتون وڌي ويون، نصرﷲ گهڻي ڪوشش ڪئي پر جاويد سان ملاقات نہ ٿي سگهي، پوءِ نصرﷲ هن جي اخلاق، محنت، جفاڪشي، رهائش رٽائرمينٽ تائين سڀ قصا ڪندو هو. هاڻي ٻڌائين تہ ملير ۾ گهر پيو ٺهرائي، اڄ ڪنھن دوست هن جي گهر ۽ فليٽن جو عڪس موڪليو، اتي منھنجا ڪافي عزيز رهن ٿا، ڏاڍي چڙ لڳي تہ ڳولي ملانس ها. يادون ڌنڌلن عڪس ۾ ورن ٿيون، هن جو حسن، اخلاق، محبتون هڪ شاگرد جي زندگي، معاش جي ڳولا پريوار ان جي سنڀال، ٻار زندگيءَ جو سمورو روٽين هڪ مشيني انداز ۾ هليو وڃي ٿو. بس زندگي پنھنجي رفتار سان ڊوڙي ٿي، اڄ هن جي تدفين ٿي آهي هن جي بيمار ٿيڻ کان هن ابدي سفر جون سموريون دقتون، ذهن ۾ ولوڙجن ٿيون.
کنگهہ کڙڪو هلڪو زڪام، ڪا بخار جي گوري، هلڪي اينٽبائيٽڪ، گهر ۾ کنگهڻ سبب سڀ ڀاتي پريشان، بابا ايڪسري ڪراءِ، ڪرونا ڪراءِ پوءِ زندگيءَ جي ساھہ کڻڻ ۾ دشواري ايڪسريز جا سڀ انڌيرا عڪس روشن، زندگي ڏٻري هيڻي، آڪسيجن ماسڪ، سيٽوريشن جو گهٽ ٿيڻ، ساھہ جي دشواري گهروارن جو اسپتال تي زور، پوءِ زندگي نئين شيڊول ۾ D-Dimers ڪئلشم، رت جي چڪاس، بڪين جو رپورٽون، جيري جون رپورٽون، جڏهن ساھہ گهرڙن تي دشمن اچي ويٺو، پوءِ آڪسيجن ڪيئن سيراب ڪندي عضون کي، جيئن وڻ جو پاڻي بند ڪجي تہ وڻ سڪي ويندو، علاج جو جديد مشينن تي آڻڻ، مانيٽر Bipap, Cpap پيشاب نالي، کاڌي نالي، C. V. P ائين Canula ڊرپون، دوائون، اينيبايوٽڪ، بس نمڪيات، زندگي موت سان وڙهڻ لڳي،وينٽيليٽر جون سيٽنگ، بلڊ گئسز، گهر ڀاتين جي دعائن، اميدن ٺيڪ ٿيڻ جي تسلي سان I. C. U جي ٻاهريان انتظار جو ڪرب، اسپتال ۾ مائٽن جو باغ تي ٿڪجي ليٽي پوڻ، ونيءَ جو وَر لئہ انتظار، ٻارن جو بابا ضرور ايندو، گهر هيئن ٺھندو، هي فرنيچر وٺبو، هي گاڏي وٺبي، هنجي شادي هت ٿيندي بس بابا ضرور ايندو I. C. U ۾ مشينن جا ڪوڪٽ سائرن ڊاڪٽرن جون ڊوڙون ملڪ الموت هن کي پنھنجي اصلي گهر وٺڻ آيو، adrenaline, Cardiac, massge, Defeb جي، Pulse اچي وئي، قاتل موت سان لڙائي لڙندي لڙندي هو هارجي ويو Sad news (ڊاڪٽرعثمان چواڻي اسان هارائي وياسون، منھنجوڀاءُ ڪرونا ۾ گذاري ويو هو) مائٽن کي فونون، تدفين لئہ بحث، روڄ راڙو، ڳوڙهن جون لارون، خشڪ اکيون، سڏڪا خاموشيون، ننڍڙيون ننڍڙيون هڏڪيون، ڪفن جي تياري، قبر جي ڳولا، غسل، خوشبو، ڪورونا پروٽوڪول، تابوت ۾ مڙھہ، شيشي مان ديدار، دفنائڻ جي جلدي، مائٽن جي پڄڻ جو انتظار، جنازي نماز جي تياري، ايمبولينس ۾ مڙھہ، جنازي واري گاڏي، مائٽن جو هجوم، خوف اسان نہ بيمار ٿيون، خبر ناهي تجر، يا قبر مٽيءَ وارو تابوت يا تختو يار کي پنھنجي جاءِ تي مٽي وجهي اگر بتيون ٻاري گل وجهي دعا پڙهي، الوداع چئي آيا، گهر ۾ روڄ راڙو، ڪانڌپي جا چانور هن جون ڳالھيون ائين ڀانيان ٿو تہ مان بہ جاويد لوهر جي تڏي تي ويٺو آهيان.