اَٺيئڙو
ان پروگرام ۾ مون ميڊم تي اٺيئڙو پڙھيو. اٺيئڙو، لفظ ڪيئن لکيم؟ اٺيئڙو لفظ اٺن مھينن جي ٻار لاءِ آھي جيڪو ماءُ جي پيٽ ۾ ھوندو آھي، ۽ بلڪل پاڪ ھوندو آھي. اسان وٽ چوندا آھن تہ ستن مھينن جو ٻار بچندو اٺن جو نہ . سو مون شاعريءَ ۾ ﷲ وارن ولين يا ﷲ جي زندہ ولين، جن انسانن جي خدمت ڪئي، انھن جي شان ۾ جيڪا شاعري ڪئي ان کي اٺيئڙو چيو. اٺيئڙو اٺن اٺن سٽن جا اٺ ھم قافيا اٺ بند ھوندا آھن ۽ آخر ۾ ٻن سٽن جي وراڻي ھوندي آھي، سو ميڊم تي لکيل اٺيئڙو جو وقفي وقفي سان ھڪ ھڪ بند پوسٽ ڪندس. اڄ جيڪو فائنل ايئر ليڪچر ھال ۾ پڙھيو اهو ئي سالن کان بعد چانڊڪا جي ھال ۾ پڙھيو. شاگردي واري دور کان پوءِ ان لاءِ خاص طور تي ادي ڊاڪٽرحضورا شيخ، ڊاڪٽر ايوب شيخ ۽ ڊاڪٽر ملڪ جلباڻي جا ٿورا.
بند نمبر پھريون
نہ ھيلن ڪيلر، نہ رٿ فائو ن مدر ٽريسا ھئي،
مگر امڙ ميڊم بلقيس املھہ امر سنڌ مسيحا ھئي.
طبع ھن طمع هرگز ڪانہ ھئي،
ادابن اخلاقن طرز ۾ اورچا ھئي.
ھو ھتي جي امڙين جي اوشا جي آشا ھئي،
ھو ڪيڏي نہ شيرين سخن نتاشا ھئي.
آئي ڊوڙي امڙين درد وندين وٽ توڙي محل نماشا ھئي،
محبت مسڪين مارن لاءِ وٽس بي تحاشا ھئي.
توکي ڪيئن وساريون سدا ويٺا ساريون،
ڀلا ڪيئن ڀلايون، امڙ او اسان جي ميڊم بلقيس پنھنجي.
بند ٻيو
جنم ڀومي ڪراچي لاڙڪاڻي جي راڻي ھئي.
اسان جي امڙ نيڻن ڪيڏي نماڻي ھئي،
سيرت سدا ساھ سيباڻي ھئي.
ڪرت مسيحا ۾ ڪيڏي نہ سياڻي ھئي،
ان عيوض ھن منزل نرالي ماڻي ھئي.
امڙين سائي ھنج لاءِ ھردم ويڳاڻي ھئي،
جڏھن دوستو اسپتال لاڙڪاڻو پراڻي ھئي.
آنجهي مانجهي ھلي ھوءِ آئي ڪڏھن ڪين ڪوماڻي ھئي،
توکي ڪيئن وساريون سدا ويٺا ساريون،
ڀلا ڪيئن ڀلايون، امڙ او اسان جي ميڊم بلقيس پنھنجي.
بند ٽيون
جڏھن ھوءَ بيگم اشرف عباسي ڏٺي،
ڄڻ جوڳڻ لاھوتڻ سگهڙ سنياسي ڏٺي.
اچي ھن ھت جي امڙين اداسي ڏٺي،
اھا رات ڪاري اماوسي ڏٺي.
اندر پنھنجي سھائي سھاسي ڏٺي،
ڪا سفيد ساڙهي ۾ ناري سرڳواسي ڏٺي.
رئندي، امان ڪا وڳڻ، لاڙڪاڻي واسي ڏٺي،
اسان تنھن ويلي، امڙين لاءِ ھو دان داسي ڏٺي.
توکي ڪيئن وساريون سدا ويٺا ساريون،
ڀلا ڪيئن ڀلايون، امڙ او اسان جي ميڊم بلقيس پنھنجي.
بند چوٿون
جڏھن شعبو زنانو لاڙڪاڻو ويران ھو،
جڏھن ھت نہ ماھر زنانا جو نشان ھو.
ھر ويلي پريشان ھت انسان ھو،
ان وقت پختو ھن جو ايمان ھو.
خبر کيس ھئي تہ درد نسوان جو وٽس درمان ھو،
اچي ھن در جو ھڻڪيو ڪيڪان ھو.
کليو در سڀن لاءِ نہ آت ڪو دربان ھو،
اسان جي ڏکن جو امڙ کي ھردم ارمان ھو.
توکي ڪيئن وساريون سدا ويٺا ساريون،
ڀلا ڪيئن ڀلايون، امڙ او اسان جي ميڊم بلقيس پنھنجي.
بند پنجون
نہ انڪار شھيد قائد سان ڪري ھوءَ سگهي،
ڌرم دين خدمت سڄو ڌيان مريضن ڌري هوءَ سگهي،
درد امڙين جا ڏري ھوءَ سگهي.
مالڪ مھر سان خالي جهوليون ڀري ھوءَ سگهي،
نہ مارو ميرا گدلا ڪري، پري ھوءَ سگهي.
مائرن مانُ، ٻيھر وري ھوءَ سگهي،
سانگين سوا ساعت نہ ڪا، سري ھوءَ سگهي.
مارن لاءِ سڀ وس پنھنجا ڪري ھوءَ سگهي،
توکي ڪيئن وساريون سدا ويٺا ساريون،
ڀلا ڪيئن ڀلايون، امڙ او اسان جي ميڊم بلقيس پنھنجي.
بند ڇھون
ڦڻي، پيسٽ برش کيسي، اکڙيون سدا تنھنجون ننڊاکڙيون ھيون،
ھا جڏھن لاڙڪاڻي جون سياھ سرد راتيون ھيون.
صبح جو شيخ زيد ۾ انوکيون باتيون ھيون،
ڀلا آھي ڪھڙي فرشتيا پکين جون بہ لاتيون ھيون.
جيون کي تو جيون ڏنو، ڀل مائرن ملامتون ھيون،
سڀن کي لاتو ھو سيني عجب تو عادتون ھيون.
رني جيڪا درد زچگي، ڳل ڳراٽڙيون تو تنھن پاتيون هيون.
نماز مصلو، ھو تنھنجو ٿيٽر،
واھ عجب تنھنجون عبادتون ھيون.
توکي ڪيئن وساريون سدا ويٺا ساريون،
ڀلا ڪيئن ڀلايون، امڙ او اسان جي ميڊم بلقيس پنھنجي.
بند ستون
امڙ تون ھزارن لکن مسيحن جي آھين،
ھنن نادار بيمار مارن مسڪينن جي تون آھين.
امڙ تون ننڍڙن ٻارن جي مرڪن، حسينن جي تون آھين،
امڙ تون سڄي سنڌ جي مڪينن جي تون آھين.
امڙ تون ڌڙڪندڙ جوڌن جي سينن جي تون آھين،
رھنما قافلا نرالن، نفيسن نينھن جي تون آھين.
امڙ تون اکين جي خوشين جي مينھن جي تون آھين،
مئي کان پوءِ تون وارث سنڌ جي شينھن جي تون آھين.
توکي ڪيئن وساريون سدا ويٺا ساريون،
ڀلا ڪيئن ڀلايون امڙ او اسان جي سو ميڊم بلقيس پنھنجي.
بند اٺون آخري
اڄ شيخ زيد تنھنجي، پنھنجي اوج وڻن سان وسي ٿي،
ڏسيل ڏس تنھنجي خدمت، سندا سڀ کي ڏسي ٿي.
سڀئي سور سختيون سرتين کسي ٿي،
ڀري جهول جهولي ٻانجهہ، بہ مرڪون پسي ٿي.
نہ ڪا نينگري امان بابا رسي ٿي،
اندر اوٻر اڏاري، خوشي ۾ ڦسي ٿي.
خوشيءَ لڙڪ لاڙي ڳلن تائين پسي ٿي،
هِت خوشين گيت گانا، جڏھن ماءُ ٻالڪ پنھنجو ڏسي ٿي.
توکي ڪيئن وساريون سدا ويٺا ساريون،
ڀلا ڪيئن ڀلايون امڙ او اسان جي سو ميڊم بلقيس پنھنجي.
ميڊم جي ڪوششن سان شيخ زيد زنانا اسپتال قائم ٿي. اتي ويم وارين عورتن لاءِ زچگي جي سلسلي ۾ بھتري آئي. مائرن ۽ نون ڄاول ٻارن جي موتن جي شرح ۾ تمام گهڻي گهٽتائي ٿي وئي. جنھن لاءِ شيخ زيد ۾ خوشين جو ماحول ھوندو آھي. جسُ ھاڻي جي عملي کي بہ آھي.
نتاشا؛ مٺي زبان
ڪيڪان؛ گهوڙي کي چون، ان وقت لاڙڪاڻي ۾ ايتريون موٽرون ڪارون نہ هيون.