ستين بيچ جي دوستن لاءِ شاعري
ڳائي ڳيچ ڳڀرن جا ڪيو حميرا حيران.
سر سرالا سندا، گيتن ۾ ٿئي لتا جو گمان
حضوراً حال ڀلا ٿيا، ڪيو ادا ايوب ساڻ وهانءُ
حسن روحينہ شاھہ جو ڪيان ڪيئن بيان
شوخيءَ شنتا ڪماريءَ جو ڇا نہ هيو شان،
روح رضيہ شيخ جو ڄڻ اعلي ڪو انسان،
ادائن عذرا تي عبيد ڏنو عشق امتحان
هوندي هاسٽل مارئي هئي سنيتا بن سنسان.
وئي ولايت وجنتي، ڪاڏي مليس قدردان.
رهاڻيون راج ڪماريءَ جون چانڊڪا جا سارن گل ۽ گلستان.
هلي هوائي زرينہ وئي، ٿيو شھر وڳڻ جو ويران
نينھن نسرين چانڊڪا سان ملھايو مھان.
سلمي زيب سٺي هئي، ڪيس پر وزن پريشان.
ڪھيو ڪلاسين کي ڇوڪرين جي ماريو مسڪان.
ڏنو جو قرب مان ياسمين، ٿيو ان جو رت رائگان.
رلي راهوجو ويو ۽ جانيءَ جھڙو جوان.
ماڪا بند ڪر بيان، نہ تہ 7 بئنچ اڄ رڙي رات مرندي.
ائين ع ع کي ڪلاس ۾ هنيو چاهت منجهان چاڪ
ڏيکارينس ڏاڙهي چئنس وڙهندي سانءِ وڏي واڪ
ڀانيو مون ڀاءُ هيءَ وڏي آ ويڙهاڪ
لڳندي جنگ سڀان پادرن خاصي خطرناڪ
ٺھي ان سان ٺپ وئي جڏهن نينھن ڪيس ناچاڪ
هيو تہ حسن هيراڪ، پر ڪيرايس ڪڻڪ رنگيءَ.
. . . . . . . . . . . .
ڏٺو سين ڏينھن ۾، ٿي هوءَ چاهت منجهہ چري،
مليس نہ ماني ميس ۾، اچي ڪٽئنس روم دري
پني پاڙي وارن کان، ڀاؤ ڀري آيو ماني ڀري
ڪوسيون ڏسي ڪڙهايون ساهيڙيون ويس سڙي
جڏهن ماني کاڌائون مفت جي پوءِ وين بک مري.
کلي هو کيريون ٿيون، پين هانءُ ٺري
مارئي سندي ملڪ ۾ ڏٺم هي کٻڙ پاسي کڙي
سھي سٽ وئي عشق، نہ ڪاهن ڪل ٿڙي.
ميان ڪا نہ مڙي ناتو نڀاهيانءِ نينھن جو.
. . . . . .
اچي هڪ ڏينھن مون وٽ ٿيو م ج مھمان
ساڻس سفر ۾ هئو حاڪم شاھہ حيران.
پرينءَ ڏنا هئس پرچا هو پيپرن لئہ پريشان
مان هن جي مھمانيءَ لاءِ اڇا ڪارا ڀورا بگڙا ڪڪڙ ڪيا سڀ قربان
هاڻ هجن ها مرغ مون وٽ تہ ٿئي آ گڏ هن جو گمان
ڪيان ها سواري تن تي نہ ٿيان ها پئٽرول لئہ پريشان
پر ٿيس جو وهان، کلي دل خوش ٿي.
. . . . . . . . . . .
هڪ ڏينھن ڪامريڊ جي در تي ڪو چنبڙائي ويو پوسٽر
آگ بگولو انسان ٿيو، ڏسي ڪوارٽر در
ٿوري دير ۾ ئي ٿي ويو ڌمچر
ڪاوڙ کنيو ڪر تہ ڌوڙيا ٿيا ڌڪن جا.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ڌوڙيا ٿيا ڌڪن جا، تن ڪيرايا ڪتاب
ريزو کڻي خاني مان کاڌا تن ڪباب
پاتئون پينٽ پرينءَ جي رهيا ڪين حجاب
رڳو ڦر ريڊئي جا ٿيا ات حساب
سائين نور بلوچ کي مليا سڀ ثواب جنھن جهيڙو ٽاريوجوءِ مان.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ڪامريڊ سان ان ڪروڌ ۾ ڀڳئونس ڪوارٽر شينڪ
غصو آيو گورباچوف کي چئين ڪامريڊ موڪليانءِ ٿو ٽينڪ
پر پيو وچ ۾ سائين شيخ نيڪ، پوءِ پرين پرچا پاڻ ۾.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
س صحتمند سرس هئي، هئي ز بہ زور
آڊيٽوريم اڳيان بيبيءَ جو ڇورن ڪيو شور
شينھڻ وانگر شھزاديءَ ڪيو غصي ۾ گجگوڙ
ٻوهارو ڦري جماندارڻيءَ کان اٽڪائي اينس ۾ ٺاهيندي سانءِ مور
ٻڌي ٻول مٺڙا، ڏنو سڀني پيرن تي زور
ڪنھن نہ ڏٺو ڪير ، لڪي لَيُن ۾ ويو.
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
ادا انور ڀلو هئو ڀٽي
توائي کائي تاس جي اشرف ڪلوڙ ڪئي سڀن ڪٽي
امان اوڳاهي آيو اوچتو، ڪئي تنھن سيد مرتضيٰ ساڻ سچي
انور، عطا صديقي، ڪيو فيصلو، اهڙي پئي عزير چانڊيو کي چٽي.
اياز تنيو تڪيندو رهيو، منٿن ۾ گسي وئي عاشق جوکيو جي جتي
جهڳ جهڳ يار اِها تاس نہ سڄي رات کُٽي
اصل اِها راند تاس جي ابرار عزيز شيخ هئي کٽي.
. . . . . . . . . . . . . .
جدا جانئيڙا ٿيا، نواز، سنمک، آنند، جاويد قمراقبال
ماٺيڻي محب مٺڙي جو ٿيو انور ڀٽي انتقال.
ڪيڏانھن ويا، پرين پرڪاش، راڻو رميش دلبر درشن لال
ٿيندو هو سدائين سياست ۾ امتياز، عاشق عطا جو اعليٰ استقبال.
جاني ڇا جوانيءَ ۾ هو بالر با ڪمال
نچندو هو ناز سان هميشہ حفظ لازوال
نرالا نماڻا ها شھيد شفيق ۽ شاهنواز سيال
اعجاز، اشفاق، عنايت جي اخلاق جو اعليٰ آ احوال
ڏئي فراق فيض ويو، بدر پنھور بہ بي مثال
رهندو هميشہ روح ۾، مست، حسن، رفيق،منظور جو خيال
مرتضيٰ من محبوب هو، جميل جو ڇا تہ هو جانب جلال
هئي حُجت حاجي خان کان، هو هرڪنھن پڇندو هو حال
آسائينءَ کي سوال، مغفرت ڪجانءِ مون محبوبن جي.
. . . . . . . . . . . .
”جاني ڪلوڙ جي موت تي”
هو جو مسڪراهٽن سان ڄائو هو.
هو آ اڄ مختصر ستو
هن جي کلڻ جا پڙاڏا
پيار جي خوشبو
سوچن جي سرهاڻ تہ اَڄ
اسان وٽ آ.
ڇا ڀلا هو اسان کان وڇڙندو
جتي بہ ملنداسون هو ضرور ملندو.
هو جو پنھنجي ڌرتي ممتا ڏي موٽي ويو
ڏسان ٿو چمي ٿو هر مٽي واري ڏيھہ جي
او يار ڳوڙها، آهون سسڪيون اوڇنگاريون ڇو
هو اسان وٽ اسان جي دلين ۾ رهندو
ڪير ڀلا هن کي چوندو خدا حافظ.
(انگريزيءَ مان ترجمو)