آتم ڪٿا / آٽوبايوگرافي

چانڊڪا ۽ ملينيئم گرل (يادگيريون)

سدائين مُرڪندڙ چھري وارو ڊاڪٽر محمد اسماعيل ماڪو. ڊاڪٽر تہ ڀلو ۽ ماهر آهي، پر اُن کا وڌيڪ اِنسان دوست ۽ آدميت جو احترام ڪندڙ آهي. سڄاڻ ليکڪ ۽ شاعر. لطيفي فڪر کي پنهنجي نظر سان پرکيندڙ ۽ بيان ڪندڙ ۽ ڪمال جو داستان گو آهي. ڪتاب ”چانڊڪا ۽ ملينيئم گرل“ چانڊڪا ميڊيڪل ڪاليج جي يادگيرين ۽ واٽس ايپ گروپ تي لکيل مضمونن ۽ نثري ٽڪرن تي مشتمل دلچسپ ڪتاب آھي. ڪتاب ۾ رڳو شاگردن ۽ استادن جا قصا ناھن پر ڪيتريون ئي يادون، دلچسپيون ۽ تاريخي ڳالھيون پڻ شامل آھن. ڪتاب جي آخر ۾ ڊاڪٽر ماڪي، پنھنجن واسطيدار ڊاڪٽرن جا مختصر تعارف بہ شامل ڪيا آهن، جيڪي هڪ تسلسل ۾ هن ڪتاب جو حصو آهن.
Title Cover of book چانڊڪا ۽ ملينيئم گرل (يادگيريون)

محمد خان شيخ سي، آر، جي رٽائرمينٽ جي موقعي تي لکيل

هو موهن جي دڙي جي ڪنگ پريسٽ جھڙو ڪردار آهي. سانورو،سٻر جوان، چاپئين ڏاڙهي ائين لڳندو آهي ڄڻ ڪنگ پريسٽ جو جانشين آهي. اسان ڪنگ پريسٽ لاءِ گهڻو ڪو نہ ڄاڻون ٿا پر جينياتي بنيادن تي دعوا ڪيون ٿا تہ موهن جو دڙو امن جي سرزمين هو، خوشحال خطي جو مھاپرڀو مھان هو. محمد خان شيخ بہ ان ڪنگ پريسٽ جي ارتقائي جديد ايڊٽ ٿيل ڪو انيڪ روپ آهي. محمد خان بہ اجرڪ اوڍي اسٽيج تي خاموشي سان ويھندو هو تہ هي بہ سرواڻي جون سندر سڪون لاهيندو هو. 4 اپريل جي واقعي کان پوءِ اسان غالبن اپريل ۾ چانڊڪا ويا هئاسون، ڳڙهي خدابخش ويندڙ بس ۾ هي خاموش جوان سڀ کان منفرد هو سڀ سان ائين مليو ڄڻ سالن کان واقف هجي، ڀٽي صاحب جي قبر تي رکيل بوڪ ۾ تہ هن پنھنجي محبوب ليڊر لاءِ الائي ڇا لکيو پر هن جي مک جي تاثرن مان ائين پيو معلوم ٿئي ڄڻ هن پنھنجي گهر جو ڀاتي وڃايو آهي. ڀٽي صاحب جي بٺي جي مٽي جي ڀيني خوشبو ائين هئي ڄڻ آسمان رنو هجي ۽ ڌرتي مرحوم جي مھڪار ورهائي هجي. شايد محمد خان شيخ بہ ان واس سان واسجي موٽيو هو ۽ ان خوشبو جي مھڪ هن زندگي ڀر ڪو نہ وڃائي. نئين ديري جي زيتونن جي باغن جي لامن تي لڏندي هن ڳيرن ۽ ڪبوترن کي غور سان ڏٺو ۽ خيالن جي خلائن ۾ اندر جي سمورين ڪائناتن ۾امن کي اوتي ڇڏيو ۽ ڀٽائي جي ڪردارن جوڳين، گرنارين، گورکناٿين، لاهوتين، کاهوڙين، سامين، سناسين جھڙو ڪردار ٿي ويو. جستجو محنت، صبر، محبت ۽ مان هن جي ذات جا جز ٿي پيا، کٿوري جھڙي کل، مشڪ جھڙي مرڪ، هن جي ساهن جي اڏارن سان ورهائبي هئي، هن نہ ڪنھن کي جهڻڪيو، ڪنھن سان نہ جهيڙيو، نہ ڪوسوٿيو، نہ ڪڻڪيو، نہ غصو، نہ گٿو ڳالھايو، پر هر غم ۾ غمگذار ٿيو. مائي ۽ مٺائي جي شھر جو هو ڇوڪر نہ چلولو ٿيو نہ ڇيڏرو. مانجهند، لاکاٽ ۽ ناٿن شاھہ تي قھر نازل ٿيو ۽ ان ڪيسن تي بہ منڊيلائي ماتم ڪيو هو. سوگواري صبر ۾ هن جي اکين جي جهروڪن جا بادل خوب برسيا هئا هن جو هاسٽل 5 وارڊن واروڪمرو سڀني جو آٿت آشرم هو ۽ هڪ در واري ننڍڙي فرج ڪا اڌراتي بکايلن لاءِ لنگر خانو هئي. هن سدا حياتي ستين بيچ جي CR سان سڀ ڪلاسي هجائتا هيا ڄڻ هن جا عزيز اقارب هجن. ٽوڪ، ڌنڪ، مذاق،مشڪري کي تہ کنگهندو بہ ڪو نہ هو، ڪلاس جا مرد هجن يا مستورات، بيرا هجن يا بورچي ڊرائيور هجن يا پٽيوالا هن وٽ ذات ڌرم عھدو حيثيت عارضي هئا. هن جو صوفي سلڇڻو روح سڀ کي ساڳيو مان ڏيندو هو. ڪلاسين کي ساھہ جي مالھا ۾ ائين پوئيو ۽ پچاريو جو هرڪو پنھنجو ڏک، تڪليف، اهنج، ايذاءُ معاملو، مسئلو هن وٽ ڇڏي ايندو هو ۽ هو سمورا سور پرين جا پور جهولي پائي جهلي وٺندو هو. رانديون يا راڳ ٽرانسپورٽ جو مسئلو هجي ميس هاسٽل في پوسٽنگ امتحان جو شيڊول، هر ڪم ۾ اڳواڻ ۽ سرواڻ هو. چڙ، ڪاوڙ، ملال، طعنا تڪرار هن محبتن جي مٽي ۾ دفن ڪري ڇڏيا هئا. هرڪو پنھنجي پريشاني هن وٽ ڇڏي ايندو هو. هو عزتن، جذبات جي اظھار جي معاملي ۾ سخي آهي ان لاءِ پنھنجي وني سان چاليھن جو ٿو لڳي.