نظم اجايو وهم آ اُڀريو!
ڏٺم ڪا شئي نه آهي، هي اجايو وهم آ اُڀريو!
ڏٺم پاڇو ته شڪ پئڙم، نه ڄاتل ڪا خوشي ٿيڙم،
مگر صورت عدو جي ٿي، جڏهن هُوءَ روءِ ظاهر ٿي!
ڪري ٿو خوش فهم پهرين، وري پوءِ رنجّ ڏياري ٿو،
ڪرائي ٿو ندورو هو، ملامت پاڻ تي ڏاڍي!
اجايو خوش فهم ماڻهو، ڪري پڇتاءُ ٿو آخر،
پري کان باغ سونَهري، ڏسي ٿو جهومندي رڃ ۾!
*
. عدو: رقيب
. روءِ: مُنهن