بيتَ
صراف سڃاڻي سونَ کي، يا پائيندڙ پرکي،
اڄ پِتَلَ پئي جَهرڪَي، جنهن موهي ڄٽ مات ڪيا.
-
سونَ اصل تون سونُ آن، توڙي گڏيل گڏ،
تنهنجو قدر ڏڏ، ڪندا ڪيئن صراف ري.
-
هي آ انگ ازل، جنهن وهڻ منهنجو وِههُ ڪيو،
جهاڳينديس جبل، آرياڻي لئه اديون.
-
ڪو جو لڳم نينهن، جنهن وهڻ منهنجو وِههُ ڪيو،
رڙهنديس راتو ڏينهن، آرياڻيءَ لئه اديون.
-
ڪو جو پيچ پرت، جنهن وهڻ آهي وِههُ ڪيو،
موڙهي ويئي مت، رڙي ۽ رڙهي پيئي.
-
رڙي ۽ رڙهي پيئي، ويئي سسئيءَ جي سُرت،
موڙهيءَ ويئي مَت، ڇُلي پيئي ڇپرين.
-
پرُجهڻ وارا پارکو، ويا سي وينجهار،
ڪهڙي هاڻ ميارَ، سون ڪرين ”صوفي“ چوي.
-
*