ڪافي
جي پڄئي ته پنهنجو پاڻ پچاءِ،
نه ته گندي رئڻ کان ماٺ مِٺي ٿَئِي.
عشق جي چاڙهي اوکي اڙانگي،
جي پڄئي ته اڳتي پير وَڌاءِ،
نه ته وچان ورڻ کان ماٺ مِٺي ٿئي.
پچڻ ۽ پڄرڻ، لڇڻ ۽ ڦٿڪڻ،
جي پڄئي ته سِرَ تي سُورَ وساءِ،
نه ته وچان ورڻ کان ماٺ مِٺي ٿئي.
حُسن آ ٽانڊا ٻاٻر ڪنڊيون،
جي پڄئي ته پنهنجو جيءُ جلاءِ،
نه ته ڏنڀن سهڻ کان ماٺ مِٺي ٿئي.
’صوفي!‘ سانگا ساڻ نه کڻبا،
جي پڄئي ته لوڪان پاڻ لڪاءِ،
نه ته کُلي نچڻ کان ماٺ مِٺي ٿئي.
*
87-05-07