غزل
پرين! ڏيو جاءِ پاڙي ۾
ڇڏيندس ڪين جند تنهنجي سوالي در پيو هوندس،
سندءِ ديدار جو طالب هڪيو هرهر پيو هوندس.
پَسان سو نُور جنهن مان آ مٺا توکي خدا خلقيو،
اُنهيءَ جي مان زيارت لئه اِتي انور! پيو هوندس.
شفاعن ۽ سخائن جا سوين ڪوهين سُڄن سڏڙا،
ٿين پيارا پرين تن کان اَجها، اطهر! پيو هوندس.
پرين! ڏيو جاءِ پاڙي ۾ رکي پيرن تي سِرُ سمهندس،
نوازي دادلو ڪريو ”صوفي“، سرور! پيو هوندس.
*