ڪافي
هينئڙي لڳي ڪا هير
هينئڙي لڳي ڪا هير، وري واهوندن جيءُ جياريو.
قيد عمر تنهنجي ڪيئن مان گهاريان،
هن مند پنهنجا مارو ساريان،
لاهه تون ظلم زنجير، پرت مان پنهنجن آهه پڪاريو.
رات عمر مون خواب ڏٺو آ،
ملڪ اباڻي مينهن وٺو آ،
مون کي پاڪ پنير سرتين آهي پاڻ پياريو.
مند هن مون کي ملير وڃڻ ڏي،
منهن مارن جو ڏکيءَ کي ڏسڻ ڏي،
اٿم انهن جي اڪير، ڏينهن گهڻا مون آ گوندر گهاريو.
”صوفي“ وطن کي ساري رئان ٿي،
ادا عمر توکي عرض ڪيان ٿي،
ثابت رکڻ ڏي سير، مرم مون کي آهه ملير جي ماريو.
*