نظم
بهاري باغ ۾ آهي
چمن ۾ پيو چتون ٻولي، بهاري باغ ۾ آهي،
چيهو چڻ ڀڻ، هڙيو هو هو، ڪوئل ٿي ڪوڪ ڪيئن لائي.
ڪبوتر، ناز، ۽ قمريون، خوشيءَ ۾ پيا ڏين گهمريون،
شڪر ۾ پاڪ پرور جي ٻوڙي ٿي ڪيئن ٻاڏائي.
اگن جي اڄ اگهي آزي، ٿيو مولا مٿس راضي،
ٻاٽيڀڙ، ٺوڙهيون،هيڙيون، ڦيريون بلبل، ٿي ڪيئن پائي.
جهرڙ ۽ جهرڪ پڻ آيا، نچي مورن ٿي رنگ لايا،
قوالڻ ڪار ڪنڇي ٿي ڳيرو ٿو ڪيئن ڏس ڳائي.
ڪٻر ۽ ڪانگ ٻئي آيا چمن ۾ چانهن سين گڏجي،
هلي هيجان اتي هدهد ڀاڪر تن کي ٿي ڏس پائي.
گاڏيرڻ، ڀونتر ڀوڳڻ جي ڊڪن ٿا ڊيل جي پويان،
تتر، تاڙي، جي تالن ۾ آڙي پئي پاڻ اٽڪائي.
آئي ٽنگن ڊگهي ٽٽيهر، ڏسي ٽاري مٿي ٽڪلو،
ڪڏي پيو ڪنگ، هنج سين گڏ پريان پئي ڪونج ڪُرُلائي.
سانباهو ۽ سرڻ، شڪرو، آهن پرتا پاريهل سين،
وهئي کي باز، بانٺي جو ڪو ’صوفي‘ ڊپ رهيو ناهي.
*
1980-2-11