ير حيف آهه توکي!
مون کان وڃين نٽايو، ير حيف آهه توکي!
روهين وڃين رلايو، ير حيف آهه توکي!
سينگار جي بهاني منهنجي اکين ۾ سهڻا،
سرمون وڃين ٿو پايو، ير حيف آهه توکي!
منهنجو سڏائي منهنجي سامهون ته غير سان تون،
ڀاڪر وتين ٿو پايو، ير حيف آهه توکي!
سچ ۾ ٿين ڪنڊا ٿا، منهن تي چيم ته تو منهن،
آهي کڻي سڄايو، ير حيف آهه توکي!
تنهنجي ڇڪي، تري جو اڳ اي جوا جا ڍارا،
ڪو ڪونه علم آيو، ير حيف آهه توکي!
ڍارا! نه گل ڪيو تو تريون وجهي جهڳو تون،
منهنجو وڃين ڦٽايو، ير حيف آهه توکي!
منهنجا نيپاج مون کي سڀ! تون صفا ته پوري،
اکيون وڃين پيو کايو، ير حيف آهه توکي!
ڇا زهر جي اثر کان هن ريت ٿو بچائين؟
ڳڙ ٿو وڃين ڇُٽايو، ير حيف آهه توکي!
ڪاڻي نه ڏس ڪجي ڀل اک ٿي وڃي ته ڪاڻي،
ابتڙ تو پير پايو، ير حيف آهه توکي!
مشڪل ۾ يار ياري وَهَه جا وئين تون جاني!
’صوفي‘ چوي نڀايو، ير حيف آهه توکي!
*