نظم
بُرن سين ڀلائي
چڱن ساڻ هرڪو ڪري ٿو چڱائي،
مگر تون ڪرين ٿو بُرن سين ڀلائي.
ڪرين نيڪ، نالائق نوازي نظر سان،
اَگها ڪيئن سَگها ٿيا تنهنجي مهر سان،
توڙي هو نه تنهنجو ذڪر ڪن ڪا وائي.
ڏئين روز رحمان غريبن، اميرن،
مرون، جيت، جانور، پکين پڻ فقيرن،
توڙي هو لفنگا لُچا، لالچائي.
ڏنئي لک ڪري هن نعمتون جھان ۾،
پاڻي ۽ هوا ڪي ارض و سمان ۾،
کائن سي پيا ٿا جي ٿا ڪن ڪُڌائي.
ڏين جيڪي تنهنجي نالي هڪ جھان ۾،
ڪري ڏهه ڏيئين هت، ستر آسمان ۾،
ساري ڏئين سڀن کي رکين ڪين پائي.
ڳائي ڇا ڳائيندو بندو هي ڀلايون،
سڀيئي ساهه ثنا لئه پورا ڪين آهيون،
صفت جي آ ’صوفي‘ سهڻا لات لائي.
*
1980-2-9