ڪافي
جوڳي جُوءِ ڇڏي ويا
جوڳي جُوءِ ڇڏي ويا، مون معذور کي ماري.
روحان عشق آديسين آهيم، تڏهن طرف ڪابول جي ڪاهيم،
لڳي لاهوتين لاري، جوڳي جوءِ ويا ڇڏي.
سڪ سامين جي سير ڪرايا، ملڪوت، ناسوت، جبروت، گهمايا،
هنجون هنگلاجان هاري، جوڳي جوءِ ويا ڇڏي.
ديکيم دوارڪا، مندر وڃي، ڪين هئا عاشق اتي اويسي،
نڪي گنگا جي گهاري، جوڳي جوءِ ويا ڇڏي.
آهن پيا اڄ خالي خالي اوتارا، پورب پنڌ سي پيا وڃي پيارا،
باهه بيراڳي ٻاري، جوڳي جوءِ ويا ڇڏي.
گَجندي گُڙندي گُر ڏي هليا، جهل پل ڪنهنجي نا ”صوفي“ جهليا،
مليا نانگا، ناٿ نهاري، جوڳي جوءِ ويا ڇڏي.
*