غزل گُــُلَ گُــُلَ جو رنگ نرالو
گُلَ گُلَ جو ڌار ميوو، گُلَ گُلَ جو سنگ نرالو.
شاعر، سگهڙ ۽ عالم، فاضل، اديب، گلڙا،
شيرين زبان ۾ ڪن جو، آ نوع ڍنگ نرالو.
ڪوئل، مٺو ڪي چيها، نڙ، بينسري، نغارا،
شاعر عوامي چورن، چورنگ ۾ چنگ نرالو.
ٻولي لذيذ سادي سهڻي سِنڌي سٻاجهي،
طرزِ بيان نرالي، تمثيل ونگ نرالو.
ياري ۽ دوستيءَ ٿو، هر ڪو رکي هلائي،
پُتلي وفا جا ناتا، هر جاءِ ننگ نرالو.
”صوفي“ عجب لطافت، هئي سا ”حقير“ گل ۾،
گُلَ گُلُ ٿيڻ جو ڏاڍو، لڳو ڏيل ڏنگ نرالو.
*
گُلُ ٿيڻ = وسامي وڃڻ، تمثيل: تشبيهه، ونگ = ڍنگ
ڳوٺ حاجي راول پهوڙ ۾ ’بزمِ حقير‘ طرفان شيخ ابراهيم ’خليل‘ جي صدارت ۾ ٿيل مشاعري ۾ پڙهيل.
21-2-82 سومر رات 10 وڳي