غزل
رقيب ڏانهن
مون کان خفا ڀلي ٿي هن سان ته ڪج وفا تون،
مون لئه خفا، وفا آ، هن کان نه ٿج خفا تون!
رڪ جا چڻا چٻائين، سيني تي مڱ ڏرين جي،
سا سڀ سهي ته ويندس، ڏيندين جيڪا جفا تون!
تنهنجيءَ خوشي جي خاطر پنهنجي خوشي ڇڏي مون،
کنڊ، لوڻ کي ٿو سمجهان، منهنجي ته ڏس سخا تون!
ڪوڙو سندم آ پيسو توتي ميار ناهي،
بي ڏوهه اي رقيبا! آهين بنهه صفا تون!
’صوفيءَ‘ جي آ پرين جِي پارت رقيب توکي،
ڀلجي ڪڏهن متان ٿين، تنهن سين ته بيوفا تون!
*