شاعري

صوفيءَ جي صَدا

ڪتاب ”صوفيءَ جي صدا“ اوهان اڳيان حاضر آهي. هي ڪتاب صوفي نيڀراج جي شاعريءَ جو مجموعو آهي جنهن جو سهيڙيندڙ ڊاڪٽر ڪرشن لعل آهي. نصير مرزا لکي ٿو: ”صوفي صاحب پنهنجي شعرن ۾ ساڻيهه سنڌ جي سانگيئڙن ۽ جهانگيئڙن لاءِ به، جابجا ڪيئي دعائون لکيون آهن ۽ ائين وڌ ۾ وڌ جيڪي دعائون لکيون آهن، انهن ۾ وري هن، مينهن، بارش، وڏڦڙي ۽ وسڪارن بابت التجائون ڪيون آهن ۽ اهو ان ڪري، ته جيئن هر طرح سان ماروئڙن جو هي ملڪ سرسبز ۽ شاداب رهي.
Title Cover of book صوفيءَ جي صَدا

نظم

نظم


لاڏئون لوڏيندي لولي
سنڌي ٻولي

سهڻي سڄاڻ سالڪ سنڌي سلوڻي ٻولي،
جيجل ڏني ٿي جنهن ۾ لاڏئون لوڏيندي لولي.

چوٽيهه، ٻاهتر، سان ارڙهن رکي ٿي خالي،
ٿي ٻاونجاهه سان گڏ ويهن جي آمد والي،
آهي اکُٽ خزانو ڀرپور هي ڀنڊارو،
باتا، ڪندي مون هن ۾ پنهنجي زبان کولي.

زيرون، زبر ڦيرائي معنيٰ ڇڏي مٽائي،
هڪ روپ ۾ رکي ته به ٻي مام ٿي ملائي،
هڪ شي تي ڌار نالا قد ڪي ڄمار آهر،
لفظن سين هن جي هردم ڀرپور آهه جهولي.

بيحد گهڻا پهاڪا نقل و نظير، نُڪتا،
ڏاهن جا ٻول سورنهن آنا سچا ۽ پُختا،
هن وٽ هنر، ڳجهارت جو، آ اڻ مَيو خزانو،
سادي سڀاءَ سلڇڻي، سَنهِجي، سُکي، سڻولي.


پاڙي جي ڀينرن کي ڏيندي نٿي ڪيٻائي،
جيڪي وٺي اچي سو هن ۾ پيو سيبائي،
ڪُرٽي وڃي جو کائي سو پيٽ ۾ ٿو جيوري،
ڪنهن، سپڪ ۽ سٻاجهي، ناهي جڏي جڙولي.

پالوٽ ڄاڻ وارا مانجهي، ملوڪ، ماهر،
ٻڌائون هن ۾ اوڙک گوهر، سگهڙ، سي ساگر،
ڪن وٽ اٿاهه ٻولي ڪن وٽ گهڙا ۽ مٽڪا،
ننڍڙي فقط اڌوري مون وٽ ادا گهڙولي.

رضوي، لطيف، سامي، دلپت، گروڙي، بيدل،
رکيل، سچل، لغاري، انور، نواب، روحل،
نورل، اٻوجهه، بيوس، مخدوم، فيض، صالح،
کٽياڻ، ٽالپر ۽ منٺار هيءَ وڙولي.

هن وٽ اياز، طالب، جهامن، غني، گرامي،
مسڪين، زيب، عارف، تنوير، ناز، بزمي،
ساجد، نياز، سارنگ، مومن، مجيدي، خادم،
ادنيٰ، حقير، مُنشي، ’صوفي‘ سنڌيءَ جي گولي.

*