ڪافي
وساري يار تون ويٺين
وساري يار تون ويٺين ڏسي منهنجون هي اگلايون.
ڪڏهن مون ڪينڪي ساجن برابر هٿ سين منهن ڌوتو،
نڪي تنهنجي رضا موجب چاڙهيو مون پاڻ کي چوتو،
مٿو منهن ۽ گنديون ميريون کنيم منجهه گوڏ گدلايون.
نڪا پرهيز جي عادت مئا جيئرا وڃان کايو،
برابر ٻهرپيري ٿي ٻين سين نينهن مون لايو،
پيس چنبڙي، اهي چالون برابر مون نه بدلايون.
ورڻ منهنجي وسان ويئڙو ورايو هاڻ وس پنهنجي،
ڀليل ڀٽڪيل نِيو ڀوري گولي گھِلي هيءَ گس پنهنجي،
ڪُڌا ڪرتوت ڪُل ڳڻيو، ڪريو ’صوفيءَ‘ جون سگلايون.
*