غزل جي ماٿريءَ ۾ نوان پَڙاڏا!
ٻيو ته غزل لکڻ لاءِ شاعر وٽ مخصوص مزاج جو هئڻ اشد ضروري آهي. حافظ شيرَازي ۽ مرزا اسدالله غالب پارا به غزليه شاعريءَ جي اُڀ تي ستارن وانگي پنهنجي مخصوص مزاج سبب کِڙيا ۽ ڌرتيءَ تي ڳاڙهي گلاب جي گلن جيان ٽِڙيا.
نئين ٽهيءَ جي شاعر سجاد مهر وٽ پڻ غزليه شاعريءَ ڪرڻ وارو مزاج هڪيو تڪيو آهي. هُو جڏهن غزل لکڻ لاءِ قلم کڻي ٿو ته سندس قلم جي نب ۾ ڄڻ ته “ڪن فيڪون” واري سگهه پيدا ٿي پوي ٿي، ۽ لفظ سندس آڏو ڇيريون ٻڌي نچن ٿا.....
سجاد مهر جا غزل پڙهي ائين ٿو محسوس ٿي ڄڻ سرنهن جي ڦلاريل کيت ۾ ڪو عاشق نامدار هجر جون سَٽون سَهي سَهي رُنو هُجي، ۽ هُن بنسري تي ڪا درديلي تانَ ڇيڙي هُجي!
سارَ جي ڄارَ ۾ نه ڦاٿا جي،
سُورَ کان سي ڇُٽي پيا آهن.
عشق، سونهن ۽ سنسار جي حوالي سان سجاد مهر جي آبزرويشن هيئن آهي.
عشق! ايڏيون عنايتون تنهنجيون،
چوٽ تازي رڳن ۾ شامل آ.
ويو آخر مَٽي رستو،
محبت جو ڪَٽي رَستو.
چاڪ مَن جا چڪي پيا آهن،
درد دل ۾ ٽِڪي پيا آهن.
اجڙي ويل ڪو شهر اَسان،
رات جو پويون پَهر اَسان.
تون جي ناهين ته پوءِ حياتيءَ جو،
فلسفو ئي فضول آ پيارا.
هلي ڄام شورو وَرِي ٿا وَسايو،
هَوائون خريدي نه سگهبيون او سائين.
سجاد جي غزلن ۾ اهڙا کوڙ سارا شعر ملن ٿا جيڪي هجر جي حالت ۾ گذاريل راتين جي ياد ڏيارين ٿا.
ضياءُ شاهه
21 مارچ 2014ع