غزل :: 23
ڪيئن انسان پوءِ سڏايان مان!!
حُسن جي بندگي ته واجب آ،
ڪنهن کي ڪنهن کي ڀلا ٻُڌايان مان!
ڪيڏي معصوم مَن جي خواهش آ،
تنهنجي وارَن ۾ گل لڳايان مان.
رُوحَ رُڃَ ۾ رُلي ٿڪو آهي،
زلف تنهنجا گهٽا ٿو ڀانيان مان.
عشق! رُسوا ڪري وئين ڪيڏو؟
پيرُ پوءِ ڀي نه ٿو هَٽايان مان.
هڪ ته ناهي سَوين هزارين هن،
ڪهڙا احسان تُنهنجا ڳايان مان.
هوءَ مُرڪي “سَجادَ”، شرمائي،
ڇونه سمجهان؟ چَريو ته ناهيان مان.