غزل :: 43
جيون سنڌ جو ڪيس لڳي ٿو.
ڀونءِ تان ڀاڳيا تـڙجن ٿا ۽،
پاڻ به ڄَڻ پرديس لڳي ٿو.
گهاءُ تڏهن ٿو سَمجهي هُو ڀي،
خنجر جڏهين کيس لڳي ٿو.
جرڳن جي هِن جوءِ جو ٻالڪ،
هٿيارن سان ليس لڳي ٿو.
بک بيماريءَ، بدحالي سان،
دل کي ڪيڏو ٺيس لڳي ٿو.
ميرا ڦاٽل، چَتيون چولا،
هن ڌرتيءَ جو ويس لڳي ٿو.