غزل :: 91
مَنُ صدين کان پيار ئي گهرندو رهيو.
عُمر ساري وَئي وِهامي عشق ۾،
نانءُ هڪڙو هانءَ ۾ هُرندو رَهيو.
تنهنجي لهجي گهاءُ ڪو اهڙو ڏنو،
سور مان ناسور ٿي ڪُرندو رَهيو.
سُهڻي سمجهيو ساٿ جو هوندو پَڪو،
پَر هُو ڀيلو هو، تڏهن ڀُرندو رَهيو.
خواهشون ۽ خواب مِٽجي ويا مگر،
جيءُ اڃان نادان هو، جُهرندو رَهيو.
ماڳ تي پهچي سگهيو هو ڪين پر،
پيرُ پوءِ ڀي چاههَ ڏي چُرندو رهيو.
* اياز گل جي سِٽ “نانءُ هڪڙو هانءَ ۾” جي طرح تي لکيل