غزل :: 77
ڇا رکيو آ، بگاڙ جي پويان؟؟
هام ايڏي هَڻي ٿو ڇاجي لئه؟
ڪُجهه نه ورندو آ، ڊاڙ جي پويان.
سنڌ جي سام، کي لَڄايو ٿي،
تون آن ڀوتار! ڀاڙ جي پويان.
تنهنجو ايمان ڀي اُڏامي ويو،
ڌاڳي ڦيڻي ۽ جهاڙ جي پويان.
وقت سارا وَزير واڙيندو،
ڪنهن پُراڻي ڪٻاڙ جي پويان.
سنڌ بي روزگار ٿي ويئي،
تنهنجي ميرٽ لتاڙ جي پويان.
ڪيڏو پڇتايون ٿا اسان پُوري،
*”شيخ”! توکي ڪراڙ جي پويان.