غزل :: 2
لڳي ٿو بَدن ڏي نَدي ٿي نِهاري.
جَوانيءَ جا جنگو جَڏهن سَرد ٿين ٿا،
وَيل وَقت ڏي هوءَ وَڌي ٿي نِهاري.
وَڃي روحُ پنهنجو تڏهن ٿو رَهڙجي،
بِرهه ڏي جڏهن ڪا بَدي ٿي نِهاري.
ڇَسي شاعري جيئن پَني تي ٿو پيٽي،
ٽِلي ٽوڪريءَ مان رَدي ٿي نِهاري.
مَٿي ۾ لڳي ويا رڳو رولُو رَهبر،
تڪي ٿي تقاضا، ٻَڌي ٿي نِهاري.
پَرهَه ڀي تڏهن ٿي ڪا پوشاڪ پَهري،
هوا جي ڏکڻ کان ٿڌي ٿي نِهاري.