غزل :: 94
وِجهين هان وَرائي ڀَري ڀاڪرن جي.
وَسائي وڃين ها، چُمين جي ڪا بارش،
پَوي ها پرين دل ٺري ڀاڪرن جي.
نگاهن جي ٻيڙي ٻُڏڻ کان بَچي ها،
تمنا به پئي ها تري ڀاڪرن جي.
ڏٺي ڪانه هُئي تو، اُها انتظاري،
سوا تنهنجي ڪيئن هُئي سَري ڀاڪرن جي.
بَدن بَرف وانگي ٿڌو ٿي وڃي ها،
پوءِ ڳڻتي به پئي ها ڳري ڀاڪرن جي.
صدين کان سڪي ٿي پئي ساحلن تي،
جواني به آ، جَل پَري ڀاڪُرن جي.