غزل :: 12
وساري نه سگهبي وَفا ڪاغذن جي.
غمن ڏي ڌڪن ٿا، خوشين ڏي ڇڪن ٿا،
ازل کان اها ئي ادا ڪاغذن جي.
هي ڪوڙا به آهن، سچا ڀي ٿا سڏجن،
اها ئي ته آهي ڪَلا ڪاغذن جي.
هي مَرڻا به کائن ۽ پَرڻا به کائن،
ڪجي ڳالهه ڪهڙي ڀَلا ڪاغذن جي.
ٽشو ٿي چَپن کي چُمي جو وڃن ٿا،
ٻڌي ڄَڻ تڏهن ٿو خدا ڪاغذن جي.
نوان نوٽ بڻجي ٿا کيسي ۾ کڙڪن،
وَڻي واههَ جو ٿي هَوا ڪاغذن جي.
ڦٽا ٿو ڪري ڪو جڏهن چيري ڦاڙي،
پوءِ جلندي رهي ٿي چِتا ڪاغذن جي.
چَري! پنهنجي چاهت، نه سمجهي سگهي تو،
رهي توکي خواهش، سدا ڪاغذن جي.