غزل :: 52
ڪنهن خوشيءَ ۾ ڪو مزو ناهي رهيو.
لفظ ساڳيا، خيال ساڳيا، سوچ ڀي،
شاعريءَ ۾ ڪو مزو ناهي رهيو.
بَخملي تنهنجي بدن جو آ قسم!
عاشقيءَ ۾ ڪو مزو ناهي رهيو.
روح جي راڌا ٿي ڪرشن کي چوي،
بانسريءَ ۾ ڪو مزو ناهي رهيو.
نِرڙ تي نيشان پئجي ويو مگر،
بندگيءَ ۾ ڪو مزو ناهي رهيو.
وقت کي مون ڪاغذن ۾ قيد ڪيو،
ڊائريءَ ۾ ڪو مزو ناهي رهيو.
مَنُ سدا ڳولهي پيو اونداهيون،
روشنيءَ ۾ ڪو مزو ناهي رهيو.
مطلبي ٿي ويا سڀئي ماڻهو “سَجاد”،
دوستيءَ ۾ ڪو مزو ناهي رهيو.