غزل :: 56
عڪس ڪوئي رهي ٿو نيڻن ۾.
هاڻ ڪو ٻيو اچي سگهي ئي نه ٿو،
سرس ڪوئي رهي ٿو نيڻن ۾.
درد ڪنهن جو ڏسي سگهيو ناهيان،
تَرس ڪوئي رهي ٿو نيڻن ۾.
روز گل پيار سان پٽي ٿو پيو،
حرص ڪوئي رهي ٿو نيڻن ۾.
نينهن ٿو ناچڻيءَ جيان جهومي،
رَقص ڪوئي رهي ٿو نيڻن ۾.
مون پڙهيو آ “سجاد” جانان جي،
درس ڪوئي رَهي ٿو نيڻن ۾.