غزل :: 81
هر هر ڪٿي چوان ٿو، ڪنهن پَل ته ساربو آ.
دل سان ڪري دُعائون، واعدن ۾ ڀي وفائون،
آڇي جو پيار تنهن تي، جيون ڀي واربو آ.
جيڪو ڪري ڪشالا، ڪنهن جي تڏي اچي ٿو،
تنهن کي ڪڏهن نه ڀُلجي دَر تان ڌڪاربو آ.
ڪو بي وَڙو گهڙو هو، سُهڻي ڇَڏيائين ٻوڙي،
هُن کي خبر به ڪهڙي، ڪيئن ڪنهن کي تاربو آ؟
توکي پَتو آ ڪهڙو، هن پيارَ جو چَري دل!
مَحبوب جي سَدائين غم ۾ گذاربو آ.
سو روحَ ۾ رهي ٿو، هر ساهه سان کڄي ٿو،
پَل پل “سَجاد” جنهن جي سوچن ۾ گهاربو آ.