غزل :: 89
ٻُڌايان ڪيئن ته ڪهڙو حَشر ٿيو آهي.
ڏکن ۾ ڏينهن ٿو گُذري روئڻ ۾ رات مِٺي!
جيئڻ خدا جو قسم آ، زهر ٿيو آهي.
اسان جا نيڻ وڇايل سَدا رَهيا آهن،
اوهان جو پيارا جتان ڀي گذر ٿيو آهي.
جَديد دَورُ به شايد نواڻ چاهي ٿو،
لڳي ٿو پيارُ پُراڻو وکر ٿيو آهي.
توهان پٿر جا جڏهن کان خُدا ٿِيا آهيو،
اسان جو مَن به تڏهن کان مَندر ٿيو آهي.
سُڪون ڀي نه رَهيو آ، قرار ڀي ناهي،
“سجاد” ساههَ تي ڪيڏو سَحرُ ٿيو آهي.