غزل :: 26
سڀ انوکي رواجَ جا ماڻهو.
ڪونه آهن مليا اڃان تائين،
مون کي منهنجي مزاج جا ماڻهو.
انقلابي سفر لئه گهرجن ٿا،
قوم کي احتجاج جا ماڻهو.
مون سَجائي رکي ڇڏيا آهن،
پنهنجي سِر تي ڪي تاج جا ماڻهو.
سنڌ کي ڇو رُڳو مليا آهن،
هي سڀئي سامراج جا ماڻهو.
تن سان ڪهڙو ڀلا رکون ناتو،
جيڪي ڪم جا نه ڪاج جا ماڻهو.
ڪين ڪجهه ٻيو گُهرن پَيا توکان،
هي بُکايل اناج جا ماڻهو.