غزل :: 67
سنڌ ساري رهي خدا سائي.
کائي سنڌ جو ۽ پائي ڀي سنڌ جو،
پوءِ به ڀاڙيو سڏائي ٿو ڀائي.
ڏيهه سارو ڏڪار ۾ آهي،
ڪَلَ هُن کي نه پئي اڃان ڪائي.
ڀونءِ جي ڀيل جو ڪرائيندو،
تنهن جي منهن ۾ آ ڌوڙ ۽ ڇائي.
سنڌ صوفين جي سرزمين آهي،
ان ۾ نفرت اها ڪٿان آئي.
ڇو مڪاني نظام جي نالي؟
پنهنجي ئي قوم سان ڪيئي ٻيائي.
اڄ به سنڌ جي “سَجاد” مارن جو،
مال ڀوتار آ ويو کائي.