غزل :: 108
هَٿن کي چُمڻ جو سبب ٿي پُڇي.
اَچي بادلن جان ٿي ڀَرجي مَگر،
کِنوڻ جي کِجڻ جو سبب ٿي پُڇي.
اَکين جا ڪَٽورا پيئاري ڪري،
اسان کان ٿِـڙڻ جو سبب ٿي پُڇي.
ڌِڪاري سندي دل جي دهليـز تان،
وَري پوءِ رُسڻ جو سبب ٿي پُڇي.
جُدا ٿي رَهڻ جو نه ٿَس تجربو،
اکين جي وَسڻَ جو سبب ٿي پُڇي.
ڪري هارَ سينگارَ ٿي خوبُ پَـرَ،
پوءِ گُهوري ڏِسڻ جو سبب ٿي پُڇي.
نه ٿَس ڪا خبر يا صفا سادي آ،
ننڊن جي ڦِٽڻ جو سبب ٿي پُڇي.